Թուրքիայում Ժողովրդական Հանրապետական Կուսակցությունը 2019 թվականի, մարտի 31-ին և 23 հունիսին, կարողացավ Ստամբուլի քաղաքապետի ընտրություններում հաղթել և միաժամանակ այս եզրակացությանը եկավ, որ «Ազգերի Դեմոկրատիկ Կուսակցության» (Քուրդերի և փոքրամասնությունների կուսակցության, որոնց շարքում են նաև հայերը և Կարո Փայլանը) հետ համագործակցությունը որքան կարևոր է քաղաքական ուժի ձևավորման հարցում: Չպետք է այս կետը անտեսել, որ Ազգերի Դեմոկրատական Կուսակցության աջակցությունը որոշիչ դեր խաղաց Ժողովրդական Հանրապետական Կուսակցության հաղթանակի հարցում: Առաջին հերթին նրանց աջակցությունը հնարավոր դարձրեց Ժողովրդական Հանրապետական Կուսակցության հաղթանակը, որովհետև Ազգերի Դեմոկրատիկ Կուսակցությունը Ժողովրդական Հանրապետական Կուսակցության հաղթությանը օգնելու նպատակով Թուրքիայի արևմտյան քաղաքներում ոչ մի թեկնածու չներկայացրեց: Կուսակցության ղեկավարը ցանկանում էր, որպեսզի Ժողովրդական Հանրապետական Կուսակցությունը հաղթեր: Այս մոտեցումը Ստամբուլի քրդերի մեծամասնությունը ապահովեց Աքրամ Էմամ Օղլուին քվե տալուն: Էմամ Օղլուի ստացած չորս միլիոն 600 հազար քվներից, 911 հազար քվեն ապահովել էին Ազգերի Դեմոկրատական Կուսակցության ընտրության շտապները:
Ընտրությունների երկրորդ փուլում թուրքական երկու կուսակցությունները (Ժողովրդական Հանրապետական և Զարգացում և Արդարություն) աշխատում էին գրավել քրդերի քվեները: Ստամբուլում քրդերի քվեները հաշվարկում են մոտ մեկ միլիոն ու 500 հազար: Էրդողանի իշխանությունը միանգամից ՊԿԿ-ի Քուրդստանի Բանվորական Կուսակցության ղեկավար Աբդոլահ Օջալանի փաստաբանների բանտում այցելության արգելքը նրա հետ վերացրեց և տուն առ տուն դիմում էր քրդերին: Այդուհանդերձ Զարգացում և Արդարություն կուսակցությունը չկարողացավ հաղթել ընտրություններին:
Հարկ է նշել, որ Թուրքիայում մեր հայ հայրենակիցները, որոնք մեծ մասամբ ձախակողմյան հակումներ ունեն, անդամ կամ համակիր են Ազգերի Դեմոկրատիկ Կուսակցությանը: Կարո Փայլանը նաև այս կուսակցության ղեկավարներից ու ակտիվիստներից է համարվում և նրանց ցանկում գտնվելով կարողացավ ընտրվել որպես Թուրքիայի խորհրդարանի անդամ:
Ժողովրդական Հանրապետական կուսակցությունը այժմ կանգնած է երկընտրանքի առջև՝ Քամալական տոտալիտարիզմի և դեմոկրատիայի միջև: Այս հարցն է հիմա առաջ քաշվում, որ արդյո՞ք Ժողորդի Հանրապետական Կուսակցությունը այն եզրակացության կհասնի, որ Ազգերի Ժողովրդների կուսակցության աջակցությամբ ձեռք բերված հաջողությունը առիթ կդարձնի հրաժարվելու իր գերիշխանության հայացքներից քրդերի հանդեպ թէ ոչ: Մինչ այժմ խուսափել է որևէ համագործակցության կարծիք հայտնելուց՝ Ազգերի Դեմոկրատիկ Կուսակցության հանդեպ: Նրանց լռության մի մասն էլ գաղափարական բնույթ ունի, Ժողովրդական Հանրապետական Կուսակցությունը հիմնականում պատմականորեն դաստիարակվել է Քամալ Աթաթուրքի գաղափարներով: Դա խիստ ու ծայրահեղ թուրքական ազգայնականությունն է, այդ գաղափարախոսությունը քրդերի հարցը մի վտանգ է համարում՝ Թուրքիայի տարածքային ու ազգային միասնականության համար և գերադասում է հակաքրդական մոտեցումը:
Աղբյուր՝ Open Democracy
