Ազատ շուկայական հարաբերությունների պայմաններում յուրաքանչյուր հասարակություն բաժանվում է հարուստների և աղքատների, որտեղ հարուստները կազմում են հասարակության շատ քիչ տոկոսը, իսկ մեծամասնությունը լինում են հասարակ ժողովուրդը՝ աշխատավորները, մտավորականները և այլն: Լինում է գործազրկություն և ոչ ոք իրեն պատասխանատու չի զգում դրա համար: Հայաստանի վերջին տասնամյակում հենց նման իրավիճակ է եղել: Այդ իսկ պատճառով Հայաստանի հարստությունը և մեծ հնարավորությունները կենտրոնացած են փոքրաթիվ ընտանիքների ձեռքում և նրանց է նպաստում ազատ շուկայական հարաբերությունները, իսկ ժողովրդի մեծամասնությունը սոցիալապես մնում է անապահով:
Ազատություն և արդարություն պահանջող ցուցարարները դժգոհ են նման իրավիճակից, սակայն դժբախտաբար լիդերների մեծ մասի մոտ, անկախ իրենց մարդկային ցանկություններից, տիրում է շահադիտական ու մարդու շահագործման տնտեսական համակարգի համոզմունքը: Եթե ուզում ենք արդար տնտեսական համակարգ լինի ու ժողովուրդը տնտեսապես ինչ որ չափով բարվոք ապրի, պետք է մեծացնել պետության դիրքը և միջամտությունը, պետք է սահմանափակել մեծ կապիտալիստների գործունեությունը և մեծ տեղ տալ սոցիալական ծառայության ու ապահովության ծրագրերին: Չպետք է ենթարկվել Եվրոպական նեոլիբերալիստական տնտեսական քաղաքականություն թելադրող երկրների հրահանգներին: Պետք է պետությունը միջամտի և ստեղծի արդյունաբերական ձեռնարկություններ ու աշխատատեղեր: Չպետք է լինել միայն սպառողական երկիր այլ արդյունաբերական: Ինչպես շարժման ղեկավարներն են պնդում, պետք է վերջ տրվի բարեկամական ու խնամիական հարաբերություններին, պետք է բոլոր կապիտալիստները անկախ իրենց հարաբերություններից, իշխանության հետ միասին վճարեն օրինական հարկերը, պետք է խրախուսվի հայրենական արտադրությունը, պետք է վերջ տրվի բանկերի շահագործման քաղաքականությանը և իշխանությունը պետք է իր միջամտությունը կատարի: Նախկին ղեկավարների ունեցվածքը և դրանց ձեռք բերման եղանակները պետք է թափանցիկ ձևով պարզ լինի ժողովրդի համար, որպեսզի ապագա ղեկավարները չհամարձակվեն շահագործել իրենց դիրքերը:
Հայաստանը մեծ պարտքեր վերցնելով՝ աստիճանաբար կախվածության մեջ է մտնում տարբեր երկրներից ու համաշխարհային բանկից, պետք է վերջ տրվի այդ քաղաքականությանը, որպեսզի Հայաստանը լինի ազատ ու արդար: Ազատ ու արդար լինելը միայն լոզունգներ են ու դրանց իրականացման համար շարժման լիդերները ոչ լիբերալական տնտեսական համակարգի քաղաքականություն պետք է որդեգրեն: Հակառակ դեպքում եթե այս անգամ էլ կիրառվեն ոչ ժողովրդական քաղաքականություն ու լիբերալական ու ազատ շուկայական տնտեսական հարաբերություններ, մեծ հավանականությամբ չի փոխվելու ժողովրդի կենսամակարդակը և ժողովուրդը կապրի մեծ հիասթափություն, որը կունենա իր բացասական ազդեցությունը Հայաստանի ապագայի ճակատագրի վրա:
Ռուբիկ Սարդարյան
Թեհրան 05/05/2018
