Այս օրերի կապիտալիստական տնտեսական համակարգը պարտական է այն եղած խտրականություններին, որոնք կիրառվում են կապիտալիստական համակարգերի կողմից և որոնք էլ հավակնում են, թե վերջ են տվել խտրականությանը կամ այդ ուղղությամբ են քայլեր կատարում: Նման խտրականություններից կարելի է թվարկել հետևալները. Խտրականություն՝ կանանց, կարմրամորթերի ու սևամորթերի, այլ ազգերի ու կրոնների, աղքատ երկրների ու աշխատավոր դասակարգի նկատմամբ: Կապիտալիստական երկրների օրենքներում նման խտրականությունների մասին որևէ գրառում գոյություն չունի: Այս խտրականությունները բացահայտորեն և առանց որևէ օրենքների են կիրառվում: Քաղաքական լիբերալիզմը այնքան ձեռքբերում ու զարգացում է ունեցել, որ իրեն թույլ չի տա, որ նման խտրականությունները օրենքի բնույթ կրեն: Սակայն կապիատալիստական տնտեսական համակարգը խտրականություն ունենալը և գործադրելը դարձրել է իր գործունեության անխուսափելի մասը: Այսինքն՝ կապիտալիստական տնտեսական քաղաքականությունը անհրաժեշտ պայման է դարձնում նման խտրականությունների գործադրումը, իսկ նեոլիբերալիստական տեսաբանները աշխատում են տեսական ծածկույթներ պատրաստել դրանց համար: Այդ հայտնի տեսաբաներից մեկը Միլթոն Ֆրիդմանն է, որը իր «Կապիտալիզմ ու ազատություն» գրքում գրել է «Կապիտալիզմի ծաղկման համար, որտեղ ազատությունը նրա անբաժանելի մասն է, չպետք է այդ ազատությունը սահմանափակի առևտրի որևէ կանոն կամ օրենքներ, չպետք է խտրականության կամ ռասիզմի պատրվակով սահմանափակումներ լինեն ազատ առևտրի համար»:
Վարդան Ղազարյան
