Հայ ազգի կենած ուժը դարերի ուղղահայացում եղել է մեծ հավատքը առ Աստված, և ամուր, կայուն ընտանիքի ազգ բարձրացնելը: Այս եղածների սկիզբը և ավարտը միայն սահմաններ են, որոնք կազմում են “չափ”, թե ինչ ենք մենք և ինչ ենք զգում` ընդառաջ գնալով հայրենիքի հետքին:
Այսօր առկա են մեկուսացումներ: Երբեմնի բարիքների բնածին, զուսպ մտորման, ամուր ընտանիքի կառուցողական հիմքն այս օրինագծին ենթարկելով ռիսկի` կարող ենք սայթակեցնել այն վեհ զգացմունքները, որոնք դեռևս չեն ծառայում մեծամտանալու:
Ենթարկելով օրինագիծը մեր “պոռթկուն” իրականությանը, չպարզեցված, չհստակեցված, իբրև թե ճշմարտությունները ի ցույց ենք դնում հայ ընտանիքի զարկված և զրկված դրոշմները: Ներմուծվող եվրոպամեդ (օրենքա-բարդերով) ուզում ենք 21-րդ դարի բռնության օրենքի ճանապարհը փակել:
Սոցիալական և տնտեսական “տոռնադոների” բարոյահոգեբանական անհավասարակշիռ վարքագծերի տևականությունը ոչ միայն բռնության քույր են դարձել, այլ բռնությունների “քավոր”, որի մոմի լույսի տակ երևում է, որ գյուղացի Համբոյի տունը կռիվ է ընկել, մեկ այլ տեղ, ոչ (Սիթիում), թե ինչ պատահեց, երբ շաքարամանից երկու կտոր շաքար պակասեց, մեկ ուրիշ տեղ ժիր Մարոն, դուրեկան հայտվում է կիսաբաց լուսամուտներում, որտեղ տաղավարիկից “իմ ընկեր Նեսոն նայում էր ծակ չուխա հագնող Տիգրանիկին”, “Անուշ” –ի Նանը հուսահատ էր ադաթից, աղջիկ պարոն` Նատոն հուզված էր թանկացումներից, իսկ “Եռանկյունու” Գասպարը` վերևից գոռում էր, - Ուստա, Համոն փողը չի տվել, իսկ կիսաբաց դռներից ներս այդպես էլ չենք հասկանա, թե (Մկրտիչները, երբ և որտեղից ետ դարձան):
Օր-օրի ավելի միայնակ անկում է ապրում մարդ-Մանասը, իսկ եթե իր ոտքը շեմքից դուրս է դրել, ուրեմն Երկիրը` երկիր էր, կամ Երկիրը երկիր է ման գալիս:
- Էդ բարկանում ես աղա ջան, պայմանը պայման է…
Հեղինակ` Նաիրա Հայրապետյան
