Venezuela Could Produce Russia’s COVID-19 Vaccine
the governments of both countries will select the companies or institutions that could produce the Sputnik V.
Venezuela’s Health Minister Carlos Alvarado Thursday announced that his country could produce the COVID-19 vaccine Sputnik V, which was developed by the Gamaleya Scientific Research Institute in Russia.
RELATED:
Venezuela: President Maduro Volunteers To Test Russian Vaccine
He said that both governments signed confidentiality agreements and are about to start the selection of possible candidates for the vaccine development in Venezuela.
“Our Russian colleagues are in total willingness to join us and help us to speed up the vaccine production and incorporate it into phase 3 (human testing stage),” Alvarado explained.
Regarding the vaccine production, the Bolivarian official stressed on the necessity of making adjustments and review technical elements and assured that the authorities are evaluating the country’s capacity to deal with the packaging process.
On August 15, Russia’s Health Minister Mikhail Murashko announced that his country will produce the first batch of the Gamaleya's vaccine.
Russia's Direct Investment Fund (RDIF) Chief Executive Officer Kiril Dmitriev also announced that Cuba would be the first Latin American country to produce the Sputnik V. RDIF revealed that over 20 countries have also already requested to buy 1 billion doses.
The vaccine, named ‘Sputnik V’ after the space satellite launched by Moscow in 1957, has two components that create an immune response to the coronavirus.
telesurenglish.net
Democrats are Officially Republicans
The Democrats claim to be the opposition party, but they seek out Republicans, hate the left of their own party, and don’t seem to care if they lose the election.
“Biden’s slogan may as well be He’s Not Trump because that is all the Democrats had to say.”
The Democratic Party has ended any debate or dispute about its true nature. It is a party representing neo-liberal interests and international gangsterism, just like their putative opposition, the Republican party.
Even a cursory observation of the recent Democratic National Convention proves that this assessment is correct. There were paeans of love to the late warmonger John McCain and even an appearance from his widow. A special segment was set aside for Republicans like John Kasich whose speech was used in part to beat down progressives and make clear that Joe Biden wants nothing to do with them. Not to be outdone with Kasich and McCain’s ghost, war criminal Colin Powell was dragged out to put the bipartisan imperialist seal of approval on Biden.
The convention was high on production value but skimpy on details. Speaker after speaker repeated that Donald Trump is a very bad, terrible, awful, pandemic denier who cozies up to dictators. They didn’t say how they would undo his evil deeds or make life better for the average person in this country. The awful Biden slogan of Build Back Better is meaningless. That of course is why they use it. The slogan may as well be He’s Not Trump because that is all the Democrats had to say.
“War criminal Colin Powell was dragged out to put the bipartisan imperialist seal of approval on Biden.”
Of course the truth can’t be hidden for long. Ted Kaufman was Biden’s Senate chief of staff and successor after he became vice president. He now heads the Biden transition team. Kaufman told the Wall Street Journal that no one should expect increases in government spending should Biden win. “When we get in, the pantry is going to be bare. When you see what Trump’s done to the deficit…forget about Covid-19, all the deficits that he built with the incredible tax cuts. So we’re going to be limited.” Government spending is exactly what people in this country need to recover economically. Yet they are told to expect nothing of the sort. More austerity is coming our way regardless of the electoral outcome.
The dust had hardly cleared when Rahm Emanuel , a former congressman, Barack Obama’s chief of staff, and mayor of Chicago explained what was obvious to even the casual observer. The Democrats are repeating their failed 2016 strategy of wooing republicans. “This is the year of the Biden Republican,” said Emanuel.
“No one should expect increases in government spending should Biden win.”
No one knows that there are any Biden Republicans. The presence of Republicans at the convention and a handful of prominent people known colloquially as “never Trumpers” didn’t help Hillary Clinton in 2016. New York Senator Charles Schumer can never live down his 2016 prediction. “For every blue collar Democrat we will lose in western Pennsylvania we will pick up two, three moderate Republicans in the suburbs of Philadelphia and you can repeat that in Ohio and Illinois and Wisconsin.” The Democrats are letting us know two things. One, they are de facto Republicans, and seek out Republican voters by espousing conservative policies. Two, they aren’t particularly concerned about losing. They hope to thread the needle and win by using a strategy proven to be a failure. But devotion to their donors and their interests outweigh everything else, including winning. Disappearing any expectation of progressive policies is a victory for them.
The serious Democratic campaign took place earlier this year, when the party establishment took great pains to defeat Bernie Sanders. Black people were played by their misleaders into supporting the same neo-liberal policies that are destroying their lives. It was not difficult to do with a voting block that has whittled down its demands to just one, keeping Republicans out of office. Black primary voters were the marks in the con game, as the Democrats coalesced around Biden and Sanders agreed to play the role of dupe.
“Black people were played by their misleaders into supporting the same neo-liberal policies that are destroying their lives.”
Lest we forget, Barack Obama once declared himself to be a “moderate Republican.” Not that he needed to say it after repeatedly proclaiming his admiration for Ronald Reagan. There should be no surprise that his party now dispenses with any pretense. If Democrats choose to vote for Biden it should be with honesty and eyes wide open. There will be no holding feet to the fire, moving anyone left, or expecting Medicare for All or a minimum wage increase. A Republican will be inaugurated president in January 2021. No one should expect anything different.
Margaret Kimberley’s Freedom Rider column appears weekly in BAR, and is widely reprinted elsewhere. She maintains a frequently updated blog as well at patreon.com/margaretkimberley and she regularly posts on Twitter @freedomrideblog. Ms. Kimberley lives in New York City, and can be reached via e-Mail at Margaret.Kimberley(at)BlackAgendaReport.com.
COMMENTS?
Please join the conversation on Black Agenda Report's Facebook page at http://facebook.com/blackagendareport
Or, you can comment by emailing us at Այս էլ-փոստի հասցեն ծածկագրված է թափոնափոստի բոթերից։ Այն տեսնելու համար անհրաժեշտ է միացնել JavaScript։">Այս էլ-փոստի հասցեն ծածկագրված է թափոնափոստի բոթերից։ Այն տեսնելու համար անհրաժեշտ է միացնել JavaScript։
www.blackagendareport.com
Մոսկվան Ադրբեջանին զգուշացնում է, որ նրա թուրքական ընտրությունը կարող է վատ վախճան ունենալ նրա համար
Մեր զրուցակիցն է ՄԱՀՀԻ ասոցացված փորձագետ, թուրքագետ Հայկ Գաբրիելյանը
Պարոն Գաբրիելյան, Էրդողանի հրամանով Ստամբուլում ևս մեկ բյուզանդական եկեղեցի կվերաբացվի որպես մզկիթ։ Ի՞նչ հարց է լուծում Էրդողանը տաճարները մզկիթների վերածելով։
Այո, Սուրբ Սոֆիան մզկիթի վերածելուց հետո Թուրքիայում այս անգամ բարձրացվել է Խորի Սուրբ Ամենափրկիչ եկեղեցին մզկիթի վերածելու հարցը, որը 1945թ․ստացել էր թանգարանի կարգավիճակ։ Սուրբ Սոֆիայի նման այս դեպքում էլ Էրդողանի շարժառիթների երեք հիմնական գործոնները նույնն են՝ իսլամական, նեոօսմանյան ու Աթաթուրքին հակադրվելու։
Կարճ ասած՝ Էրդողանը շարունակում է Թուրքիայի իսլամականացման ու քրիստոնեության նկատմամբ իսլամի «գերազանցությունը» ի ցույց դնելու, Թուրքիայի օսմանյան (նաև սելջուկյան) անցյալի փառաբանման, Մուսթաֆա Քեմալ Աթաթուրքի կամ ընդհանրապես քեմալական կառավարությունների («Հին Թուրքիայի») կայացրած որոշումներին հակադրվելու (մզկիթներից թանգարանների վերածված նախկին եկեղեցիները վերստին մզկիթների վերածելը) գործընթացները։ Բացի այդ, Էրդողանը Ստամբուլում գտնվող հունական եկեղեցիները, տաճարները, որոնք ոսկոր են նրա «Նոր Թուրքիայի» կոկորդում, որակում է որպես Հունաստանի «ոտնձգության» ոլորտ և ցանկանում է մզկիթի վերածելով՝ վերջակետ դնել այդ «ոտնձգություններին»։ Էրդողանը «հունական գրոհ» է սկսել, ինչի հիմքում ընկած են ոչ միայն Էգեյան ու Միջերկրական ծովի վերջին հայտնի զարգացումները, այլև՝ պատմական գործոնը։
Բանն այն է, որ օգոստոսի 26-ին Թուրքիայում նշելու են 1071թ․ Մանազկերտի ճակատամարտում բյուզանդացիների նկատմամբ սելջուկ թուրքերի տարած հաղթանակի 949-ամյակը, ինչը վերջիններիս առջև բացեց Փոքր Ասիա թերակղզու դարպասները (Էրդողանն այս համատեքստում շարունակ կարևորում է 2071թ)։ Ի դեպ, Մանազկերտի ճակատամարտում տարած հաղթանակները պետական մակարդակով սկսել են նշել միայն վերջին տարիներին՝ Էրդողանի հրահանգով, ով իր համար դղյակ է կառուցել Վանա լճի ափին (Մանազկերտից ոչ հեռու), ուր և ամեն անգամ կիջևանի օգոստոսի վերջին Մանազկերտի ճակատամարտի հերթական ամյակը նշելիս։
Բացի այդ, օգոստոսի 30-ին Թուրքիայում նշելու են 1922թ․ այդ օրը հույների դեմ Դումլուփընարի ճակատամարտում (Աթաթուրքի) տարած հաղթանակի 98-ամյակը, ինչին հաջորդեց Զմյուռնիայի (Իզմիր) գրավումն ու սպանդը (սեպտեմբերի 9) և Փոքր Ասիա թերակղզուց հույներին ամբողջովին դուրս մղելը (հունական պատմագրության մեջ դա որակվում է որպես «Փոքրասիական աղետ»)։ Ընդ որում՝ օգոստոսի 30-ը Թուրքիայում նշվում է որպես «Հաղթանակի ու Զինված ուժերի օր»։
Թուրքիայի նախագահը հայտարարել է Սև ծովում գազի պաշարներ հայտնաբերելու մասին: Այսպիսով Թուրքիան ձգտում է էներգետիկ անկախությա՞ն, և որքանո՞վ դա նրան կհաջողվի։
Թուրքական կողմի հաղորդմամբ՝ հայտնաբերվել է 320 միլիարդ խմ գազ, ինչը նրա պահանջները կարող է բավարարել միայն 7-8 տարի՝ հաշվի առնելով, որ Թուրքիայում գազի տարեկան սպառումը կազմում է մոտ 40 միլիարդ խմ։ Ավելին, փորձագետների հաղորդմամբ՝ այդ գազի արդյունահանման մեկնարկը պահանջում է 6 միլիարդ դոլար, բացի այդ, հայտնի չէ, թե գազի գնի այս ցածր պայմաններում արդյոք դրա շահագործումը շահութաբեր կլինի, թե ոչ։ Նրանք հիշեցնում են, որ անցյալում Ռումինիան ունեցել է նման դառը փորձ Սև ծովում հայտնաբերած գազի պարագայում։ Իսկ ներկայիս պայմաններում հարկավոր է հաշվի առնել նաև հեղուկացված գազի ցածր գները։ Եվ վերջապես, նրանք ընդգծում են, որ Թուրքիան հայտնաբերած գազից սկզբնական շրջանում կարող է արդյունահանել միայն 5-10 միլիարդ խմ գազ, ինչը կազմում է նրա գազային տարեկան սպառման առավելագույնը 25 տոկոսը։ Սա նշանակում է, որ անհեթեթություն են Թուրքիայի էներգոանկախության մասին, Թուրքիայի կողմից «գազային խաղի» կանոնները փոխելու մասին պնդումները։
Հավելեմ, որ թուրքական կողմը կարող է ուռճացրած լինել հայտնաբերված գազի ծավալները (եթե իսկապես հայտնաբերվել է գազ), քանի որ թուրքական իշխանությունները վերջին շրջանում տնտեսական պլանում ուրախացնող որևէ նորություն չունեին իրենց քաղաքացիների համար, և շեշտը դրել էին հարևան տարածաշրջաններում ռազմատենչ հայտարարություններով ու գործողություններով «ժողովրդին կերակրելու» վրա։ Այնուամենայնիվ, տնտեսական բազում խնդիրներ ունեցող Թուրքիայում հասունացել էր նաև տնտեսական պլանում որևէ ուրախալի բան հայտնելու պահը, և Էրդողանը գնաց այս քայլին։ Ամեն դեպքում մի փոքր զարմանալի կարող է թվալ Սև ծովում Թուրքիայի կողմից այդչափ նավթ հայտնաբերելը՝ հաշվի առնելով, որ թուրքական կողմը տարիներ առաջ երկար ժամանակ նավթ որոնել է Սև ծովում, 8 միլիարդ դոլար է ծախսել նավթի փնտրտուքի վրա և ոչինչ չէր կարողացել հայտնաբերել։ Չեմ բացառում նաև, որ 80 միլիարդ դոլարի նավթի հայտնաբերման լուրը տարածվել է առաջիկայում Էրդողանի անձնական նպատակները իրագործելու համար՝ հայտնաբերված գազից գումարի պոտենցիալ տնտեսումների հաշվին։ Դա առաջին հերթին կարող է առնչվել Ստամբուլի ջրանցքի անհեթեթ նախագծի իրագործմանը, որը գնահատվում է 10-20 միլիարդ դոլար (եթե ոչ ավելի), և որը Թուրքիայի նախագահի անձնական երազանքն է, և որն ամենևին էլ պետք չէ Թուրքիայի Հանրապետությանը։
Իլհամ Ալիևը Բաքվում ընդունել է ՌԴ պաշտպանության նախարար Շոյգուին։ Ալիևը օրեր առաջ Բաքվում ընդունել էր Թուրքիայի պաշտպանության նախարարին, հայտարարել էր, որ Անկարան դառնում է Բաքվի թիվ մեկ ռազմա-տեխնիկական գործընկերը։ Այս հանդիպումները որքանով միտում ունեն դիվերսիֆիկացնելու Ադրբեջանի քաղաքականությունը։
Կարելի է ասել, որ Տավուշյան թեժացումից հետո Ռուսաստանն ու Թուրքիան վերաճշգրտում են Ադրբեջանի հետ իրենց քայլերը։ Հասկանալի է, որ Թուրքիային, որը վերջին տարիներին զգալիորեն զարգացրել է իր ռազմարդյունաբերությունը, ձեռնտու չէ, որ «եղբայրական» Ադրբեջանն ավելի շատ սպառազինություն է գնում Ռուսաստանից ու Իսրայելից։ Թուրքիան բնականաբար ձգտում է շտկել տվյալ իրավիճակը՝ ֆինանսական որոշակի կարողություններով օժտված Ադրբեջանը դիտարկելով նաև որպես սեփական զենքի լավ գնորդ և նաև գովազդող։ Կարծում եմ, որ Տավուշյան թեժացման ժամանակ ցուցաբերած բանավոր և նաև գործնական (համատեղ զորավարժություններ) աջակցության դիմաց՝ Թուրքիան կարող է Ադրբեջանին ստիպել գնելու սեփական արտադրության զենքեր։ Թուրքիայի այսօրինակ ձգտումները, բնականաբար, չեն կարող դուր գալ Ռուսաստանին, որին թուրք-ադրբեջանական տանդեմը, ըստ էության, դուրս է մղել Թուրքիայի գազային շուկայից, և հիմա էլ Ռուսաստանը կանգնած է Ադրբեջանի զենքի շուկան կորցնելու վտանգի առջև։ Շոյգուի ադրբեջանական այցը կապում եմ այս ամենի հետ, ընդ որում՝ այցից առաջ ռուսական կողմը, կարելի է ասել, որ զգալիորեն ուժեղացրել է սեփական դիրքերը առաջիկա բանակցություններից առաջ։
Բանն այն է, որ օրեր առաջ պաշտոնական Բաքվի հաղորդմամբ՝ Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինի հետ հեռախոսազրույցի ընթացքում Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը պնդել էր, թե հուլիսի 17-ից սկսած՝ Ռուսաստանը Հայաստանին մատակարարել է շուրջ 400 տոննա ռազմական նշանակության բեռ (զենքի մատակարարման լուրը տարածել էր ռուսական մամուլը)՝ ընդգծելով, թե այդ փաստը մտահոգություններ է առաջացրել Ադրբեջանում։ Ապա ՀՀ ՊՆ մամուլի ծառայությունը հայտնեց, որ ՀՀ պաշտպանության նախարարության և Ռուսաստանի Միավորված ավիաշինարարական ընկերության միջև ստորագրվել է Սու-25-ի արդիականացման և վերանորոգման պայմանագիր։ Եվ վերջապես, ՌԴ ռազմատեխնիկական համագործակցության դաշնային ծառայության պաշտոնական ներկայացուցիչ Մարիա Վորոբյովան երեկ հայտարարեց, որ Ռուսաստանը պատրաստ է Հայաստանի հետ քննարկել ժամանակակից Սու-30ՍՄ կործանիչների նոր խմբաքանակի մատակարարման հարցը։ Այսօրինակ քայլերով Ռուսաստանը թերևս ստեղծում է տարածաշրջանային բալանսը առաջիկայում հօգուտ Հայաստանի փոխելու տպավորություն, ֆոն, փորձում է դրանով ահաբեկել Ադրբեջանին և նաև զգուշացնել, որ նրա թուրքական ընտրությունը կարող է վատ վախճան ունենալ նրա համար։ Այս առումով Իլհամ Ալիևը շատ ծանր դրության մեջ է, հայտնվել է երկու քարի (Ռուսաստան ու Թուրքիա) արանքում և զենքի շուկայի հարցում պետք է կողմնորոշվի ու հայտնի իր նախապատվությունը։ Տավուշյան թեժացման արդյունքներն այդպիսով հուժկու հարված են հասցրել Ի․ Ալիևի (նաև նրա գովերգած բանակի) իմիջին ու հեղինակությանը և նրան դարձրել են բավական խոցելի, ընդ որում՝ թե՛ Մոսկվայի, թե՛ Անկարայի առջև։
1in.am
Ուղղաթիռներն ու կործանիչները՝ Երևանի երկնքում. ցուցադրություն «Էրեբունի» օդանավակայանում
«Բանակ 2020» միջազգային ռազմատեխնիկական համաժողովի ընթացքում տեխնիկայի համեստ ցուցադրություն է կազմակերպվել նաև Երևանում: Բաց դռների օրն էլ հայտարարվել է հանրության անսահման հետաքրքրությունը որոշ չափով բավարարելու համար:
Տիգրան Փարվանյան, Հայ-ռուսական միացյալ զորախմբի հրամանատար - Թող մարդիկ գան, մտնեն, տեսնեն, ուրախանան, երեխաները տեսնեն: Սա նաև ռազմահայրենասիրական ոգին բարձրացնելու, ոմանց համար դաստիարակելու միջոցառում է, ու ինձ թվում է՝ ոչ միայն տարին մեկ անգամ, այլև մի քանի անգամ տարբեր զորամասերում արժե շարունակել:
«Էրեբունի» ավիացիոն բազային հրամանատարի տեղակալ Դմիտրի Շարշովը կարևոր է համարում նման միջոցառումները: Ոչ միշտ է առիթ լինում կործանիչիների հետ դեմ դիմաց կանգնել:
Դմիտրի Շարշով, «Էրեբունի» ավիացիոն բազայի հրամանատարի տեղակալ - Մեզ մոտ այսօր ավիացիոն տեխնիկայի ստատիկ և դինամիկ ցուցադրություն է: Ստատիկ ցուցադրությունը ինքներդ եք տեսնում՝ այն նմուշներն են, որ մեր ռազմական շարքում են հիմա՝ բանակային ավիացիայի ուղղաթիռներն ու հարվածային ավիացիայի ինքնաթիռներ: Կլինի նաև դինամիկ ցուցադրություն՝ Հայաստանի երկնքում մեր օդաչուները կներկայացնեն խմբային և անհատական պիլոտաժ:
Սպասված պահը եկավ՝ ուղղաթիռներն արդեն օդում են, կործանիչներն էլ կողք կողքի շարված սպասում են օդ բարձրանալու հրամանին: Առաջիկա կես ժամը Երևանի երկինքը «ՄԻ»-երինն ու «ՄԻԳ»-երինն է:
ԼԻԲԱՆԱՆԻ ԱՆՑՈՒԴԱՐՁԵՐԻ ՄԱՍԻՆ
Լիբանանը ունի 6.800.000 բնակչություն: Լիբանանը մինչև 1943 թվականը Ֆրանսիայի գաղութն էր, անկախանալուց հետո էլ սակայն դեռ գտնվում է Ֆրանսիայի քաղաքական ու մշակությաին ազդեցության ներքո:
2020 թվականի օգոստոսի պայթունի հետևանքով ավելի քան 80 հազար բնակավայր է վնասվել: Ընդհանուր վնասը գնահատվում է 10-15 միլիարդ դոլար:
Տասնյակ տարիներ է, որ Լիբանանում կորուպցիայի մեծ ցանց է աշխատում և անընդհատ էլ ավելի է ակտիվանում: Նման վիճակ էր տիրում այս մեծ պայթյունից առաջ և հիմա էլ ազգային համերաշխության բացակայությունը իր գագաթնակետին է հասել, որն էլ Լիբանանին դարձրել է անճակատագիր մի երկիր:
Լիբանանի քաղաքական օլիգարխիան նմանվում է տարածաշրջանի շատ երկրների օլիգարխիային, սակայն տարբերվում է նրանով, որ Լիբանանի իշխանությունը զրկված է ժողովրդի վստահությունից ու ճգնաժամային պայմաններում ժողովուրդը չի աջակցում պետությանը:
6 տարի շարունակ 2750 տոննա ամունիումի նիտրատի պահեստավորումը երկրի մայրաքաղաքում ահավոր երևույթ է: Ո՞վքեր էին տեղյակ դրանից և ինչու որևէ քայլ չէին ձեռնարկում վտանգավոր քիմիական նոյւթը տեղափոխելու համար: Լիբանանում վերջին քանի տարիների ընթացքում տարբեր իշխանություններ են իշխանության եկել ու գնացել , սակայն ոչ մեկն էլ չի կարողացել կառուցվածքային ու հիմնական գործունեություն ծավալել և բավարարել ժողովրդի պահանջները: Այսօր Լիբանանում ամենատարրական սոցիալական ընդհանուր ծառայությունը կոռուպցիայի հետ է շաղկապված, այդ իսկ պատճառով ժողովուրդը որևէ վստահություն չունի իշխանության նկատմամբ: Օրական 20 ժամ հոսանքի անջատումը կարծես սովորական երևույթ է դարձել Լիբանանում: Պետք է ընդգծել, որ այս անջատումները չեն ազդում հարուստների կյանքի վրա, որովհետև նրանք հզոր գեներատորներ են գնել ու 24 ժամ հոսանք են ապահովել իրենց համար:
Անցած քանի ամիսների ընթացքում վիճակը ավելի է բարդացել ու փաստորեն երկիրը պարալիզացված է: Աշխատավորների մեկ երրորդը գործազուրկ է ու եկամուտ չունի: Նման պայմաններում ազգային փողը անընդհատ արժեզրկվում է և վերջին մեկ տարվա ընթացքում 80 տոկոսով է արժեզրկվել: 2016 թվականին երկիրը բռնկված էր քաղաքական կուսակցությունների ու հոսանքների մրցակցությամբ, որը պատճառ էր դարձել, որ դադարեցվի աղբահանումը և աղբի մեծ կուտակումներ էր առաջացել մայրաքաղաքի բլուրների փեշերին և տհաճ հոտը ամիսներ շարունակ ժողովրդի երթևեկության համար արգելք էր հանդիսանում: Այս երևույթը վերացրին, սակայն մեկ տարի առաջ Լիբանանի «Սադր» անտառներում մեծ հրդեհ առաջացավ, որը ոչնչացրեց ամբողջ անտառը: Երեք հրշեջ ուղղաթիռներ, որոնք կարող էին հրդեհը մարել, չկարողացան որևէ ակտիվություն ցուցաբերել, քանի որ պետությունը չի կարողացել նրանց պահպանումը ապահովել ու փաստորեն շարքից դուրս էին եկել:
Այս ճգնաժամային պայմաններում քաղաքական էլիտար խավը ժողովրդի աղքատանալու հաշվին է հարստանում և, անտեսելով ժողովրդի պահանջները, ավելացնում է սեփական հարստությունը և բարելավում է իր կարգավիճակը:
Լիբանանի ժողվուրդը իր ցույցերով իր բողոքն է արտահայտել կոռուպցիայի ու ճգնաժամի դեմ: Այդ ցույցերին երբեմն մասնակցում էին մոտ մեկ միլիոն լիբանանցիներ: Ժողովրդի բոլոր այդ ջանքերի շնորհիվ փոխեցին միայն մի քանի քաղաքական դեմքեր ու ոչ մի հիմնական քայլ չվերցնվեց վիճակը բարելավելու ուղղությամբ:
Պետք է եզրակացնել, որ անցյալ շաբաթվա պայթյունը Բեյրութում անխուսափելի չէր և հնարավոր էր կանխատեսել ու դեմն առնել:
Պայթունից հետո տեղի են ունենում մի շարք պաշտոնյաների հրաժարականներ: Լիբանանի համար տեղի ունեցավ միջազգային կոնֆերանս, որի նպատակն էր Լիբանանին օգնություններ ցուցաբերելը: Այս կոնֆերանսը ՄԱԿ-ի հսկողության ներքո էր տեղի ունենում: Միայն առողջաբժշկական պահանջները ՄԱԿ-ի կողմից հաշվարկվել է մոտ 85 միլիոն դոլար:
Այս պայթյունի պատասխանատվությունը կարելի է ասել ընկնում է 1992 թվականից այս կողմ կազմված բոլոր իշխանությունների ու 2014 թվականից ստեղծված նախարարների խորհուրդի վրա: Ընդհանրապես մեղքը ընկնում է Լիբանանի քաղաքական համակարգի վրա, որոնք իրենց իշխանությունը ձեռքի խաղալիք էին դարձրել իրենց քաղաքական հարաբերությունների համար և ծառայում էին այս կամ այն խմբավորմանը: Նրանք մեծ մասամբ կախված էին արտաքին ուժերից՝ հատկապես Ամերիկայից, որը իրեն իրավունք էր տալիս միջամտել Լիբանանի ներքին հարցերին: Նման պայմաններում և ֆինանսական ու տնտեսական ճգնաժամի առկայությամբ իշխանությանը անկարող էր սովորական ծառայություններ մատուցել ժողովրդին, օրինակ, վառելիքի, կորոնայի դեմ պայքարի, էլեկտրականության մատակարարման և այլ բնագավառներում:
Պայթյունից քանի օր անց՝ չընդհատվող ցույցերի արդյունքում Լիբանանի պետությունը ներկայացրեց իր հրաժարականը: Պաշտպանության նախարարն էլ ավելի շուտ էր հրաժարական ներկայացրել: Նրանք բավարարեցին լիբանանի ժողովրդի կամ ցուցարարների պահանջներից մեկը: Ցուցարարները պահանջում էին բարեփոխություններ:
Այսօր Լիբանանում հնարավոր է ստեղծել մի անցումային կառավարություն, որտեղ նախարարները ոչ մի պատկանելիություն չեն ունենա որևէ քաղաքական կուսակցության կամ խմբավորումների: Նման կառավարություն կարող է լինել ստեղծարար, դեմոկրատիկ ու ազգային: Միայն կառավարությունը ունակ կլինի երկիրը դուրս բերել ճգնաժամից և վերացնել ստեղծված երեք առանցքային խնդիրները՝ 1-Ընթացող տնտեսական փլուզումից, 2-Հաղթահարել կորոնավիրուսի ժողովրդին հասցրած վնասները և 3- Բեյրութի պայթունի հետևանքները վերացնել: Այս պայթունը կարող է առիթ հանդիսանա երկրի քաղաքական ու տնտեսական համակարգի վերանորոգման, հասարակական նոր և արդար հարաբերությունների առաջացման համար: Ներկա պայմաններում պետք է շեշտը դնել ազգային համագործակցության ու համերաշխության վրա և հեռու մնալ անջատողականությունից:
Վերջին 30 տարվա ընթացքում Ֆրանսիան և արտաքին այլ ուժեր հովանավորել ու պաշտպանել են Լիբանանի կոռուպացված և ոչ դեմոկրատ ռեժիմներին: Նրանք, հսկելով այդ իշխանություններին, ուղղակի ֆինանսավորել են նրանց: Ֆրանսիան ուղղակի հովանավորել է Փարիզի 1, 2 և 3-րդ կոնֆերանսները և մինչ այժմ Լիբանանի ազատատենչ քաղաքական գործիչ Ջորջ Էբրահիմ Աբդոլան 1984 թվականից գտնվում է Ֆրանսիայի բանտերում: Ֆրանսիան ենթարկվելով Ամերիկայի ու Իսրայելի ճնշումներին, խախտել է Ֆրանսիայի արդարադատության բոլոր որոշումները:
Ֆրանսիայի ձախակողմյա կուսակցության ղեկավար Ժան Լուկ Մելանշոն իր տուիտերում հայտարարել է. «Ես զգուշացնում եմ Լիբանանի քաղաքական կյանքում միջամտել մասին: Սա ընդունելի չէ: Լիբանանը Ֆրանսիայի հպատակության տակ չի գտնվում: Ես զգուշացնում եմ լիբանանցիներին՝ Մակրոնի կողմից առաջարկված բարեփոխությունների կապակցությամբ: Դուք պաշտպանեք ձեր հեղափոխական քաղաքացիական պահանջները»: Մակրոնը, որ պայթունից անմիջապես հետո գտնվեց Լիբանանի մայրաքաղաք Բեյրութում, հայտնեց, որ միջազգային օգնությունների հատկացումը կախված կլինի մի շարք քաղաքական բարեփոխություններից:
Լիբանանի նախարարների խորհուրդը հասկացել էր, որ Մակրոնը համաձայնության է եկել պետության հետ ու ծրագրել են խորհրդարանում պրն. Հեսան Դիաբի իշխանության հրաժարականը պահանջել ու փոխել նրանց և բոլոր մեղքերը բարդել նրանց վրա: Նախարարների խորհուրդն էլ որոշեց հենց ինքը հրաժարական տա, որպեսզի այդ բարդ իրավիճակի պատասխանատվությունը չընկնի իրենց վրա: Թվում է, թե գնալով շատ հարցեր կպարզվեն, իսկ պայթունն էլ այդքան պատահական չի կարող լինել:
Անցյալում նկատվել է, որ երբ ֆրանսիացիները, ամերիկացիները, իսրաելցիները և Սաուդյան Արաբիան որոշեցին Լիբանանից դուրս հանել Սիրիային, Սաուդյան Արաբիան շատ հանգիստ իր ամենակարևոր դաշնակիցներից մեկի՝ «Ռեֆիղ Ալհարիրի» թիկունքը դատարկեց և ահաբեկչություն տեղի ունեցավ ու այդ երևույթը այնքան մեծացրին, որպեսզի կարողանան Սիրիային Լիբանանից հանել:
Պարզ է դառնում, որ Բեյրութի պայթյունը հազար ու մի պատճառներով ծրագրված է եղել, որպեսզի մի իրավիճակ ստեղծվի, որտեղ կարողանան տապալել ներկայիս իշխանությանը և արևմուտքի պաշտպանությունը վայելող ձեռնտու մի իշխանության մեջտեղ բերեն: Բայց պետք է նկատի ունենալ, որ ցուցարարաների պահանջը ոչ միայն գործադիրի հրաժարականն է, այլ ամբողջ քաղաքական համակարգի, որի մեջ է մտնում նաև խորհրդարանը և նախագահական համակարգը: Չնայած Եվրոպական երկրներն ու Ամերիկան հաճախ նման դեպքերում հազար ու մի խոստումներ են տալիս, որ ամեն ձևով կաջակցեն այս երկրին, սակայն պատմական փաստերը ցույց են տվել, որ հետագայում հաճախ տարբեր պատրվակներով հրաժարվում են իրենց խոստումները կատարելուց:
Լիբանանի խորհրդարանի նախկին անդամների կեսը պատկանում էին «Մարտ 14» ի և այն ճակատին, որ դեմ էին «Հեզբուլահ»-ի և «Դիմադրողականության» ճակատներին: Եվրոպական երկրներն ու Պարսից Ծոցի երկրները խոստացել էին, որ, եթե իրենց համակրող մի պետություն իշխանության գլուխ գա, իրենք կհովանավորեն: Տեսանք, որ, չնայած նրանց համակրող մի պետություն անցավ իշխանության գլուխ, սակայն նրանք ոչ մի օգնություն չցուցաբերեցին Լիբանանին և նույնիսկ Լիբանանին իրավունք չտվեցին աշխատեցնի էլեկտրակայանը: Լիբանանի խորհրդարանի վերջին ընտրություններն էլ արևմուտքի կողմից հովանավորվող պետության կողմից կազմակերպվեց, սակայն, երբ լիբանանցիները տեսան արևմուտքի և արաբների կողմից որևէ դրական քայլեր չի վերցվում իրենց օգնելու կապակցությամբ, իրենց քվեները տվեցին դիմադրողական ճակատի համակիրներին, որոնց թվում էր նաև Հեզբուլան: Հեզբուլայի օգտին արված քվեարկությունը բխում էր նաև այն իրականությունից, որ ժողովուրդը տեսել էր, թե ինչպես միայն Հեզբուլան է մուսլմաների ու քրիստոնեաների պաշտան կանգնել դաեշի դեմ: Սա այն պայմաններում էր, որ «Ալմոստաղբալ» ճակատը, որը ղեկավարում էր Սադ Օլհարիրին պաշտպանում էր հակասիրիական ուժերին ու դաեշին ևս Ալնոսրա ճակատին: Որոշները կարծում են, որ հենց այս ճակատն էլ նման պայթուցիկ նյութերը հակասիրիական ուժերին հասցնելու համար Բեյրութի նավահանգստում է տեղավորել:
Ամերիկացիները այն երկրներում, որտեղ խորհրդարանական ընտրություններ են տեղի ունենում և իրենց ենթակա ուժերը չեն ընտրվում կամ մեծամասնություն չեն կազմում, իրենց ենթակա ուժերին փողոց են հանում, որպեսզի տապալեն օրինական խորհրդարանը ու կրկին իրենց ուժերին բերեն խորհրդարան և ենթարկեն իրենց քաղաքականությանը: Նույնը մտադիր էին անել Լիբանանում, սակայն Լիբանանի խորհրդարանը ընտրվել է ժողովրդի ձայներով և իր ձեռքում է նաև ռազմական ուժերի մեծ կամ գերակայող մասը և այնպես չէ, որ Ամերիկան կարողանա այստեղ էլ Ուկրաինայի նման իր ծրագիրը իրագործի: Ամերիկացիները և ֆրանսիացիները մտադիր են Լիբանանում էլ Իրաքի նման վարվեն, որ իրենց ձեռնտու մի վարչապետ գործի գլուխ գա: Հեզբոլան ցույց է տվել, որ միշտ որոշիչ դերակատարություն ունի և կարծես սպասում է, որ Ամերիկան ու Ֆրանսիան իրենց խաղերը խաղան ու հետո ինքը իր աշխատանքը կատարի, որը մեծ մասամբ որոշիչ դեր է ունենում Լիբանանի համար:
Դոկտ. Ռուբիկ Սարդարյան,
Թեհրան, 20/08/2020
«Սևրի դաշնագրի և ԱՄՆ-ի նախագահ Վուդրո Վիլսոնի վճռի խաբկանքը»
«Սևրի դաշնագրի և ԱՄՆ-ի նախագահ Վուդրո Վիլսոնի վճռի խաբկանքը»
Գիտությունների Ազգային Ակադեմիայի Հրատարակչությունում լույս է տեսել պտմական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր Վլադիմիր Պետրոսյանի «Սևրի դաշնագրի և ԱՄՆ-ի նախագահ Վուդրո Վիլսոնի վճռի խաբկանքը» մենագրությունը:
Գիրքը կարելի է ստանալ Գեղամ Խաչատուրի Գալստյանի մոտից:
Հ, 58 45 22, 58 45 23:
Ստորև ներկայացվում է մենագրության «Երկու Խոսքը» և «Վերջաբանի Փոխարենը»:
Երկու խոսք
1920 թվականի օգոստոսի 10:
Այդ օրը ստորագրվել է Սևրի դաշնագիրը:
1920 թվականի նոյեմբերի 22:
Այդ օրն ԱՄՆ-ի նախագահ Վուդրո Վիլսոնը ստորագրել է իր վճիռը:
2020 թվականին լրանում է վերոհիշյալ դաշնագրի և վճռի 100-ամյակը:
Անցել է 1 դար։ Սևրի դաշնագիրը ստորագրած պետություններից ոչ մեկը չի վավերացրել։ Նույնիսկ Հայաստանի Առաջին հանրապետության կառավարությունը Ս.Վրացյանի գլխավորությամբ ոչ միայն չի վավերացրել, այլև 1920 թվականի նոյեմբերի վերջին, կատարելով քեմալական Թուրքիայի պահանջը, հրաժարվել է դաշնագրից։ Ավելին, 1920 թվականի դեկտեմբերի 2-ին Ալեքսանդրապոլի պայմանագրով չեղյալ է հայտարարվել Սևրի դաշնագիրը:
Փաստորեն Սևրի դաշնագիրը մնացել է թղթի վրա և ի վերջո 1923 թվականին տեղի ունեցած Լոզանի կոնֆերանսում ստորագրված նոր պայմանագրով չեղյալ է համարվել:
Չնայած այս իրողությանը՝100 տարի շարունակհայ իրականության մեջ ինչպես Դաշնակցություն կուսակցությունը,այնպես էր նրանից սերված զանազան քաղաքական խմբեր ու անհատներշարունակաբար ասպարեզ են բերում Սևրի դաշնագիրն իրագործելու պահանջը:
Զավեշտալին այն է, որ Դաշնակցություն կուսակցությունն իր ղեկավարած կառավարության միջոցով հրաժարվել է Սևրի դաշնագրից և դրանից հետո մշտապես պահանջում է իրագործել իր կողմից չեղյալ համարված Սևրի դաշնագիրը:
Վերոհիշյալ ուժերը նույնպիսի համառությամբ շարունակաբար ասպարեզ են բերում ԱՄՆ-ի նախագահ Վուդրո Վիլսոնի վճիռն իրականացնելու պահանջը:
Հարկ եմ համարում հիշեցնել, որ 1920թ.օգոստոսի 10-ին Սևրի պայմանագրի՝ Հայաստանին վերաբերող հոդվածների իրականացումը դրվել էր ԱՄՆ-ի նախագահ Վիլսոնի վրա։Իսկ Վիլսոնըիրվճիռըստորագրելէ մոտ4ամիս անց՝ 1920 թվականի նոյեմբերի 22-ին,երբ քեմալական Թուրքիան զավթել էր Հայաստանի Հանրապետության կենսաբեր տարածքները՝ պարտադրելով կատարել զինադադարի դաժան պահանջները:
Սևրի դաշնագրում չէր նշվել, թե ինչ միջոցներով պետք է իրագործվեին Հայաստանին վերաբերող հոդվածները։ Ճիշտ նույն կերպ էր վարվել Վիլսոնը՝ մատնացույց չանելով իր վճռի իրականացման միջոցների մասին:
Այսպիսով, ինչպես Սևրի դաշնագիրը, այնպես էլ Վիլսոնի վճիռը խաբկանք են։ Եվ դրանց մասին պետք է հիշել որպես պատմության մեջ տեղի ունեցած փաստ արևմտյան տերությունների եսասիրության, հայ ժողովրդի ազգային շահերը ոտնահարելու և նրա նկատմամբ խարդախ ու նենգ քաղաքականության մասին:
Այդ պայմանագիրն ու վճիռը պետք է հիշվեն որպես խաբեության և քաղաքական սրիկայության վկայություն:
Ուստի այն անձերը, որոնք այժմ մեր իրականության մեջ նորից ու նորից խոսում են Սևրի դաշնագրի,Վիլսոնի վճիռն իրագործելու մասին և նույնիսկ դրամահավաք են կազմակերպում՝ Վիլսոնի արձանը տեղադրելու համար, խաղում են միայն ժո¬ղովրդի ազգային զգացումների հետ:
*
Խորը երախտագիտություն եմ հայտնում Սփյուռքում գործող «Հայ Ձախ Ֆորումի» իմ համակիր ընկերներին, որոնք աջակցել են սույն գրքի տպագրությանը:
Վլադիմիր Պետրոսյան
ՎԵՐՋԱԲԱՆԻ ՓՈԽԱՐԵՆ
Ավարտելով Սևրի դաշնագիրը և ԱՄՆ-ի նախագահ Վուդրո Վիլսոնիվճիռն ընդունելու համառոտ պատմությունը՝հարկ եմ համարում նշել հետևյալը:
1920 թվականի նոյեմբերի 26-ից մինչև դեկտեմբերի 4-ը Լոնդոնում տեղի ունեցած դաշնակից տերությունների ղեկավարների կոնֆերանսը:
Արձանագրել է.«Սևրի պայմանագրի 88-րդ հոդվածի համաձայն Թուրքիան պարտավորվում է ճանաչել Հայաստանի անկախությունը: Քանի որ թուրքերը դեռևս չեն վավերացրել պայմանագիրը, Լիգայի անդամների համար օրինական առումով անհնարին է դիտել նրան իբրև ազատ և անկախ պետություն»:
Այնուհետև կոնֆերանսում նշվել է. «Բրիտանական, ֆրանսիական և իտալական կառավարություններն ընդդիմանում են Հայաստանն Ազգերի լիգայի մեջ ընդունելուն, հետևյալ հիմունքներով`
1.Սևրի պայմանագրի 88-րդ հոդվածից բխող իրավական դժվարությունների պատճառով:
2. Քանի որ Հայաստանի սահմանները դեռևս որոշված չեն, ուստի հրահանգում են պատվիրակներին այս հիման վրա ընդդիմանալ Հայաստանն Ազգերի լիգայի մեջ ընդունելուն»:
Այնուհետև կոնֆերանսը քննարկել է Վուդրո Վիլսոնի վճիռը և նշել դրա իրականացման անհնարին լինելը՝ նկատի ունենալով նաև Հայաստանին Էրզրումն ու Տրապիզոնը հանձնելու դժվարությունը:
Սևրի պայմանագիրը չի վավերացրել ստորագրած պետություններից ոչ մեկը: Դրանց մեջ է նաև Հայաստանի Հանրապետությունը:
Վերոհիշյալը նկատի ունենալով՝ ընթերցողի գնահատականին եմ թողնում այն անձանց գործունեությունը, որոնք, խաղալով պատմությունից անտեղյակ մարդկանց ազգային զգացումների հետ, ահա 100 տարի շարունակ պահանջում են իրականացնել Սևրի դաշնագիրը և դրա հետ կապված Վուդրո Վիլսոնի վճիռը:
1923 թվականին դաշնակից տերությունները Լոզանում քեմալական Թուրքիայի հետ կնքել են նոր պայմանագիր,որով վերջնականապես մոռացության են մատնել Սևրի դաշնագիրն ու Վուդրո Վիլսոնի վճիռը:
Լոզանի պայմանագրով հաստատվել է Թուրքիայի սահմանը՝ ներառելով Արևմտյան Հայաստանի ամբողջ տարածքը:
Լոզանի պայմանագրի ստորագրման օրը Թուրքիայի պատվիրակության ղեկավար Իսմեթ Ինենյուն համարել է իր կյանքի ամենաերջանիկ օրը:
Այսպիսով, 1921 թվականի փետրվարի 26-ին, Ս.Վրացյանի հեռագիրն օգտագործելով, դաշնակից տերությունները հայկական տարածքները նվիրել են Թուրքիային՝ Հայաստանի սահմաններն ընդունելով 1920 թվականի դեկտեմբերի 2-ին Ալեքսանդրապոլում ստորագրված պայմանագրի հիման վրա։ Հարկ է նկատել, որ 1921 թվականի մարտի 16-ին Մոսկվայում ստորագրված պայմանագրի նախօրյակին Թուրքիան դաշնակից տերությունների աջակցությամբ արդեն զավթել էր Արևմտյան Հայաստանը:
Հայկական հարցի շուրջ ի սկզբանե բախվել են խոշոր տերությունների շահերը ոչ թե այն պատճառով, որ կամեցել են հայ ժողովրդին աջակցել՝Օսմանյան Թուրքիայի բռնակալական լծից ազատագրվելու համար: Այդ տերությունների քաղաքականության վերլուծությունը բերում է մեկ եզրակացության:
Նրանք բոլորն էլ, ինչպես ցույց է տալիս պատմությունը, ելնելով իրենց շահերից, խոսքով հանդես են եկել հայ ժողովրդի օգտին, բայց գործնականում, իրենց շահերից ելնելով, պաշտպանել են Թուրքիային և այդ կերպ ձախողել Հայկական հարցի դրական լուծումը:
Արևմտյան տերությունների այսպիսի երկերեսանի քաղաքականությունը երբեք չի համապատասխանել հայ ժողովրդի բաղձանքներին:
Հայկական հարցում արևմտյան տերությունները մի կողմ են դրել իրենց հակասությունները և միավորվել ընդդեմ Ռուսաստանի։ Արևմտյան տերությունները Թուրքիայի հետ միասին պատասխանատու են Հայկական հարցի լուծումը ձախողելու համար:
Թուրքիան և նրան հովանավորող ու դաշնակից արևմտյան տերությունները պետք է իմանան, որ իր պատմական անցյալի համար հայ ժողովուրդը չի կարող ներել թուրքերին, քանի դեռ Թուրքիան 20-րդ դարի սկզբին պետական ահաբեկչությամբ իրագործած Հայոց ցեղասպանության համար չի դատապարտվել, քանի դեռ պատմական արդարությունը չի վերականգնվել, ու չի լուծվել Հայկական հարցը:
Իրականությունը ցույց է տալիս,որ Հայաստանը դաշնակիցներ չունի Արևմուտքում,որ իսկական դաշնակիցը Ռուսաստանն է և Ռուսաստանի շնորհիվ է միայն,որ «Հայաստանի Հանրապետություն» անունն այսօր ջնջված չէ,նաև հանված չէ աշխարհագրական ու քաղաքական քարտեզներից:
Վերջում կամենում եմ հիշեցնել հայ ժողովրդի պատմության նոր և նորագույն ժամանակաշրջանի երկու կարևորագույն տարեթիվ՝ 1820-ական և 1920-ական թվականները:
1.1828-1829 թվականներին Ռուսաստանի շնորհիվ հայ ժողովրդի մի զգալի հատված փրկվեց շահական Պարսկաստանի և սուլթանական Թուրքիայի բռնակալական լծից:
100 տարվա ընթացքում գտնվելով Ռուսաստանի կայսրության կազմում՝ Արևելյան Հայաստանի հայ բնակչությունը փրկվեց ֆիզիկական բնաջնջումից։ Ժողովուրդը ձեռք բերեց խաղաղ ապրելու պայմաններ:
2.1920 թ. վերջին հայ ժողովուրդը կանգնել էր ֆիզիկական բնաջնջման եզրին։ Այս անգամ էլ հայ ժողովուրդը դարձյալ փրկվեց սովետական դարձած Ռուսաստանի շնորհիվ:
70 տարի շարունակ՝ մինչև 1990 թվականը, Սովետական Հայաստանը ձեռք բերեց այնպիսի վիթխարի նվաճումներ կրթության, գիտության, առողջապահության, գրականության, մշակույթի, ճարտարապետության, արդյունաբերության, շինարարության, գյուղատնտեսության և այլ ասպարեզներում, որոնց մասին նախորդ սերունդները չէին համարձակվի նույնիսկ երազել:
1990 թվականից մինչև այժմ՝ 2020 թվականը,Սովետական Հայաստանի վիթխարի նվաճումները թալանելու,ավերելու մեջ վարժված ուժերը շարունակում են Ռուսաստանի հետ հայ ժողովրդի բարեկամական հարաբերությունները վնասել և երկիրը տանել դեպի Արևմտյան երկրներ։ Այդ ուժերը շարունակում են համառորեն քարոզել Արևմտյան քաղաքակրթության օգտին:
Իսկ 2020 թվականին սկսված կորոնավիրուսի համաճարակը միանգամից բացահայտել է Արևմտյան քաղաքակրթության բարոյական փլուզումը:
1820-ական թվականներ։ 1920-ական թվականներ։2020 թվական:
Ժամանակի հրամայականն է՝ հաշվի առնել անցյալի դասերը և երկիրը դուրս բերել խորացող ճգնաժամից և կանգնել համընդհանուր զարգացման ուղու վրա:
Այլապես պատմությունը և ժամանակը նոր հնարավորություն չեն տա:
Վարչապետի հարցազրույցը BBC-ի HARDtalk հաղորդաշարին հնարավոր է դիտել հայերեն ենթագրերով
Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի հարցազրույցը BBC-ի HARDtalk հաղորդաշարին հնարավոր է դիտել նաև հայերեն ենթագրերով: Այս մասին Ֆեյսբուքի իր էջում գրել է վարչապետի մամուլի խոսնակ Մանե Գևորգյանը:
Ինչպես ավելի վաղ հայտնել էինք՝ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը մասնակցել է BBC-ի HardTalk հաղորդմանը:
15 միլիարդ դոլարի դիմաց ի՞նչ է ակնկալում Չինաստանը ՀՀ կառավարությունից
Սևրի հաշտության պայմանագիրը
Սևրի դաշնագրին նախորդող բանակցությունների մասին:
https://www.youtube.com/channel/UCAulop3vJEQFKIQ34kpslCA
Հարցազրույցների շարան հայոց պատմության կարևորագույն հարցերի շուրջ,Հայաստանի Հանրապետության պատմական գիտությունների դոկտոր պրոֆեսոր ՎԼԱԴԻՄԻՐ ՊԵՏՐՈՍՅԱՆ հետ:
Beirut Goes Up in Smoke
to see Beirut and its port area with a huge mushroom cloud hanging above is a truly surreal sight. But what is not surreal in battered Lebanese capital?
A big part of the downtown looks flattened, thoroughly ruined.
One of my Japanese friends based in Beirut exclaimed:
“It looks like Hiroshima!”
It does.
Who is behind the carnage? What really happened? Nobody is claiming responsibility. Was it sabotage, a direct attack against Lebanon, or a politically motivated terrorist act?
What is certain is that the “earth moved.” One of the explosions, equivalent to a 4.5-magnitude earthquake, ruined everything in its proximity. Blasts were heard all the way across the sea in Cyprus, while some 20 kilometers away, window panels at Rafik Hariri International Airport, got shattered.
***
For five years, I have been observing from my window and terrace this magnificent sight: tall, often snow-covered mountains, huge bay, and vast port area with cranes, tankers, and mighty container cargo ships.
Once there was a small fire in the port, and I could see each and every detail of it. But now, everything changed. Two explosions, one relatively small and one enormous, turned the entire port area of Beirut into a war zone, a target of carpet bombing. Or the aftermath of a nuclear explosion.
People running away, in horror. Women and children shouting, crying, clinging to each other. The number of casualties is still unknown. Preliminary reports speak of at least 73 persons killed, but there are most likely hundreds of those who lost their lives. There are those still buried under the rubble, burned beyond recognition. One entire fire brigade just ‘vanished.’ Red Cross reported at least 2.200 people injured. Soon after, the number shut up to 4,000. Several crew members on the UNIFIL vessel, which was docked in the Beirut port, injured. The horrible count goes up and up.
Lebanese medical system, mostly privatized and in terrible shape, cannot cope with the carnage.
Red smoke is levitating above the coast. What is it, really?
Speculations and preliminary analyses are the most alarming.
The Canadian Embassy began headcount of its staff. That fact has been confirmed.
What has been clearly a hoax is that the Embassy sent scientific/medical warnings, which are now circulating all over the social media, such as:
“It’s a dropped bomb with depleted uranium (red color). Tell all your loved ones to get away and don’t inhale. Try to go in the opposite direction of the wind.”
Truth is getting mixed with the fake news. Whether it was a bomb is a very legitimate question. But the Canadian Embassy definitely did not claim on its social media, that it was.
There is an “urgent message” from AUBMC (American University of Beirut Medical Center), the most prestigious medical facility in the Middle East. It even carries its logo at the top of the page. But when I contacted AUBMC, the staff strongly denied sending such messages:
“Everyone in Lebanon needs to stay indoor… From the look of the flame, the explosion looks nitric acid-based. PLEASE STAY INSIDE!!!”
There is a long message from AUB president, however, which begins with:
“Dear members of the AUB community, I hope you and your loved-ones are safe and starting to recover from the catastrophic explosion which occurred earlier this evening in the Port of Beirut. We already know of thousands of injured and more than 67 dead. Property has been destroyed over an area of many square kilometers, including at AUB and AUBMC. Our hearts and our prayers are with all those injured or lost in this awful tragedy. We must do all we can, and some measure beyond that, to care for those injured and heal the terrible unseen wounds this has created. The AUBMC Emergency Department, our medical faculty, nurses and staff are all responding to hundreds of trauma cases, including a number of serious and critical cases, with great skill and professionalism…”
Why are rumors being spread? Who is benefiting? What are the plans?
Each and every piece of information has to be now verified. Scrutinized. Double and triple checked.
Each piece of ‘fake news’ or outright fabrication may lead to yet another “explosion,’ to the worsening of the political violence. Lebanon is at the edge. And always when it is; when it feels this way, thousands of innocent people die. Everybody who has been living here, everyone who understands its history, knows that it is exactly this way here.
It is obvious that there are certain groups in the country, who are interested in spreading chaos in this long-suffering, deeply injured land.
But there are also very legitimate sources that believe that this is an attack by hostile foreign states.
Some trustworthy security sources that I approached are brief in their analyses, and their preliminary conclusions are chilling:
“Nuke hit ballistic missile warehouse. The red smoke is fuel.”
But I don’t know, yet; nobody knows.
The situation is incredibly confusing. Everybody is still in shock and mourning.
Some fingers are pointing at Israel. Israel denies its involvement and is offering help instead. Trump claims it was a bomb, but does not elaborate.
RT reported earlier on the day of the blasts:
“The secretary-general of Lebanon’s Christian Kataeb Party, or Phalange, Nizar Najarian, has been killed.”
Kataeb Party is an extremist, violent right-wing Christian party, which is in alliance with the pro-Saudi faction of former Prime Minister Saad Hariri.
Welcome to Lebanon-style political labyrinth!
***
Meanwhile, Beirut inhabitants are frightened. Lebanon has been faced with enormous problems, for at least one entire year. From huge anti-establishment riots which began in 2019, to the outbreak of COVID-19 followed by lockdowns, severe economic crises, and financial collapse. Eventually, the controlled exchange rate between the Lebanese pound and the US dollar got abandoned, and the local currency went nose-diving; it got sharply devalued. For some time, people could withdraw only a small amount of their savings from the local banks.
Political confrontations have always been pounding Lebanon, but recently they have been on the rise. The country is home to countless political and religious parties and movements, as well as shaky and temporary coalitions. What is on the surface does not necessarily correspond with what is forming the foundations.
For instance, Hezbollah, which is an arch-enemy of Israel and which is now on the US terrorist list, has been actually the most effective social organization, providing de facto social security net for both Muslims and Christians. But it is also a determined and powerful force, always ready to defend Lebanon against the Israeli invasions, therefore constantly on someone’s ‘hit list.’
Extreme right-wing Christians could always swing either way; from antagonizing mistreated Palestinians and siding with Israel, to forming coalitions with Hezbollah. For an outsider, all this makes no sense. But, somehow, it does (often in a perverse way), at least for the Lebanese, and for those of us who have spent a long time in the country.
The explosions took place just a few days before the UN court of justice was going to read the verdict, in absentia, against four Hezbollah members, who were allegedly involved in the 2005 assassination of Rafik Hariri, former prime minister of Lebanon. Some believe there is a link, but I strongly disagree, knowing Hezbollah and its political goals. This attack is definitely not Hezbollah’s ‘style,’ nor would it be in the group’s interests.
Lebanon has always been a timebomb, with dozens of real terrorist organizations forming so-called ‘dormant cells'; all over the country, and naturally all over the city of Beirut. Their proximity to each other, their antagonistic nature, could lead to a catastrophe at any moment.
***
Al Mayadeen, a left-leaning television channel which is close to both Hezbollah and South American TeleSur, reported in its Arabic service:
“Major General Abbas Ibrahim told Al-Mayadeen that it is possible that the explosion came from the highly explosive materials that had been confiscated some time ago, adding that course of investigations cannot be anticipated and when they are finished we will circulate confirmed information.”
For his part, the Director-General of Customs announced that nitrate is the cause of the huge explosion in the port of Beirut.
As for the Minister of the Interior, Mohamed Fahmy, during his inspection of the Beirut port, he said, “Investigations must be awaited to find out the cause of the explosion.”
The latest by Al-Mayadeen restated that what exploded was “Ammonium Nitrate.” And Al-Mayadeen is closely connected to Hezbollah.
***
Maki, a Japanese aid worker, based in Beirut, commented:
“Hope it’s not nuclear. This Mushroom shape of the smoke is very worrying.”
Rana, a Lebanese UN staff in Beirut, shared her thoughts:
“A lot of speculations are going around: an accident in the fireworks storage, an Israeli attack on Hezbollah or army weapons. Nothing is certain right now, except that there are tremendous damage and destruction.”
Before the explosions, apparently, there was a drone circling above the area of the disaster. The footage is clearly depicting its presence in the sky. People are demanding an explanation.
As no one is claiming responsibility, it appears that for at least some time, there will be many more questions than answers. But that is much better than rushed conclusions.
The tragedy is enormous. The entire country is in shock. Emotions are running high. One wrong move and this entire part of the world could go up in flames. Again.
Right now, the most important is to tend to thousands of wounded, bury the victims, and investigate thoroughly and coolheadedly.
This may be the most difficult, the most dangerous moment for Lebanon since the end of the civil war. No time for sectarianism. The country has to unite, grin its teeth, and stoically fight for its very survival.
Those of us who love and miss Lebanon, despite everything, will be supporting it, as much as we can.
Andre Vltchek is a philosopher, novelist, filmmaker and investigative journalist. He’s the creator of Vltchek’s World in Word and Images, and a writer that has penned a number of books, including China’s Belt and Road Initiative: Connecting Countries Saving Millions of Lives. He writes especially for the online magazine “New Eastern Outlook.”
