Գարնանը ժողովրդի ինքնաբուժության դեղատոմսը “Ելք” գտավ և իր քայլն արեց:

 Հավաքներ, երթեր, իշխանափոխություն և այս ամենը առանց շպագատի և դոպինգի: Ունեցանք Հանրապետության IV նախագահ և սրտանց ասացինք շնորհավոր:

    Անցում եղավ խորհրդարանական կառավարման նոր համակարգի, նոր սահմանադրային հասարակական պատկերացումներ.

   Եվ ուրեմն…

     Անիրավ և մակաբույծ “երիզորդների” միլիարդների հասնող ձվադրումները բնական զայրույթի էին հասցրել հասարակությանը: Ժողովրդի “Եղեգնյա գրիչների” եռերգությունները նոր պատմության մեջ թաթախված թանաքով, գծեցին (դուխով քայլերթի) ուղիները:

Հաճախադեպ չէր նաև քաղաքական խաղերում (պարոն պոլիէթիլեննրի) անկումը: Լուսանցք բերվեց կաստայական, կլանային ուժերը:

   Կոռուպցիայի ինդեքսով բացահայտվեց (սայլի հինգերորդ անիվ) եղածներին:

 Ժողովրդի հուժկու ֆեդերալ ալիքը փլուզեց (Թաթոսանց-մաթոսների) չափառները, որտեղ գերեվարված էր Պլատոնի ուսմունքը, իսկ երբեմն էլ մարդկանց մղելով “երկկենցաղություն”:

 Օրերի քայlերի մեջ, այսօրն ավելի վստահելի է, քան նախկինի դանդաղաշարժությունը: Հույսի կարմիր թել է անցնում կարմիր գորգի վրայով քայլողների մտքում:

   Սոցիալիզմի աչքն էլ ընտեղ ջուր կտրեց, թե ե՞րբ կարմիր թելը կանցնի գորգագործների օբյեկտիվության  “ֆայմում”:

    Մանիր, մանիր իմ ճախարակ… գուցե այսքան լռության հաստ կտավի մեջ միավորվեն  հիշողության  նպաստավոր տեսիլքները: Գուցե սոցիալիստ ժապավենները ծրագրերի կծիկների հյուսվածքում նոր քաղաքացիական համաձայնության լսարան մեկտեղեն` արդիականացնելով  համակարգիչները:

      Սպասենք ասպարեզների “գազգահների’ չխչխկոցին և ասենք ուռռա՜, ուռռա՜…

Նաիրա Հայրապետյան