Իշխանությունը այլասերում է մարդկանց
Իսկ անվերահսկելի իշխանությունը նրանց կրկնակի է այլասերում:
/Ֆրանսուա դը Լարոշֆուկո/

Մեր օրերում յուրաքանչյուր ճշմարտություն փնտրող անհատի մոտ ողջամտության սարսափելի գլխապտույտ է առաջանում, չնայած դա ողբերգություն է, բայց փաստ է: Երբեմն մտածում ես՝ գուցե Հայաստանում կենսաբանական փոփոխություն է կատարվել, որը ազդել է հայ անհատի տրամաբանության և մտածելակերպի վրա: Դատարանում քննվում է երկրորդ նախագահի գործը՝ մարտիմեկյան դեպքերի, ժողովրդին պատկանող ազգային արժեքները իր յուրայինների հետ թալանելու և յուրացնելու համար: Մի խումբ ընկերներ այսօր նրան Արցախի և Հայաստանի հերոս են անվանում: Տրամաբանություն ունեցող մարդը պետք է հասկանա, որ հերոսները սեփական ժողովրդին չեն թալանում, զարմանալի է, բայց գուցե ամենամեծ չարագործները նրանք են, ովքեր իրենց խիղճն ու պատիվը շուկա հանած փորձում են հիմնավորել նրա ներումը: Ինչպես կարելի է ներել մի մարդու, որը զբաղեցնելով՝ անսահման իրավունքներ ունեցող պետության իշխանական ղեկը՝ կազմակերպել է մարտիմեկյան խարդավանքները, Մեղրիի միջանցքին հանձնելու հեռանկարային ծրագիրը, երկրի թալանը իր մտերիների և շրջապատի հետ, իսկ քաղաքական դաշտում նրա արարքը երբեք չի մոռացվի, խլելով ԱԺ կոմունիստների խմբակցության ունեցած 12%-ից 6%-ը նվիրեց դաշնակներին, իսկ մնացած 6 %-ը՝ տարբեր կուսակցությունների, որոնք ծառայում են արևտյան կենցաղավարական աղբը տեղափոխել Հայաստան:
Հարգելի ընթերցող, վերհիշենք ոչ հեռու անցյալում տեղի ունեցած դեպքը՝որպես դասական օրինակ Ա. Շիրվանզադեի “Քաոս” վեպի հերոս, գործարար, վաճառական Պետրոս Մասիյանը՝ իր գավառական տրեխները պահում էր իր տան նկուղի ոսկյա պահարանում և բոլոր նշանավոր տոներին իջնում էր նկուղ և տրեխների պատվին աղոթում և մոմ էր վառում: Եկեք հարցնենք Ռ. Քոչարյանի աջակցողներին, Երևան գալուց առաջ երկրորդ նախագահը, որտեղ է թողել իր ծակ շալվարը, գուցե Լաչինո՞ւմ, Պետրոս Մասիյանի օրինակով պահում է իր ննջասենյակի պահարանում և ամեն օր աղոթում: Ռ. Քոչարյանը դատավարության ժամանակ որքան էլ առույգ ու ըմբոստ ձևանա, վերջին ապաստանը բանտի խուցն է, որտեղ պետք է ավելացվի ևս երկու մահճակալ՝ առաջին և երկրորդ նախագահերի համար: Բանտախցի ճակատին մեսրոպյան տառերով պետք է գրվի Հայաստանի 3 նախագահների անունները: Այսօր անկախության սերունդը հզոր ներուժ է, ոտքի է կանգնել, պահանջատիրոջ իրավունքով ուզում է պատժել թալանչի ղեկավար այրերին՝ իրենց պապերի ստեղծած երկիրը քանդելու, թալանելու և գողոնը ետ բերելու պետ բյուջե: Դա ներկա սերնդի հզոր նետն է, որ կարող է ճեղքել ցանկացած պետական և օլիգարխիկ միացումից ձուլված ամենամոտ վահանը: Դաշնակները ամբողջ ուժով օգնում են իրենց "պապային" և նստացույցի առումով դաշնակցական կուռ շարքերից հեռացրել են երկու երիտասարդ աղջիկների: Ես չեմ ճանաչում այդ երիտասարդներին, բայց կարող եմ ասել, որ դա մեծ կորուստ չի և համոզված եմ, որ ոչ մի ազդեցություն չի ունենա նրանց հետագա կարիերային և առաջընթացին: Նրանք ժամանակին Գ. Նժդեհին էլ վտարեցին դաշնակցությունից: Հիշատակենք այդ դեպքը. <Սիմոն Վրացյանը չէր կարողանում ներել Նժդեհին 1921թ. փետրվարյան խռովության ժամանակ իրեն չենթարկվելու և իր հրավերը մերժելու համար, որը դարձավ հիմնական պատճառներից մեկը՝ Գ. Նժդեհին դաշնակցական կուսակցությունից հեացնելուն>: Այդ առիթով Նժդեհը գրել է "Ժողովրդի համար չկա ավելի մեծ չարիք, քան անհատապաշտություն դավանող ղեկավարը, նա հեշտությամբ դառնում կոլեկտիվ ջանքերի ու շահերի թշնամի": Այդպիսի ղեկավարն ընկնում է սեփական իրավունքների քան պարտավորությունների ետևից, նրա իդեալը մեկուսի անձնական երջանկությունն է: Այսօր այդպիսին են նրանք, որոնք կոչված են ղեկավարելու Քրիստաֆորի և Ռուստամյանի կուսակցությունը՝ աշխարհայացքի անորոշություն, քաղաքական անկարողություն, ոչ բավարար պատասխանատվության զգացում, ահա այս 3 չարիքները, որոնցից աղետալի կերպով տուժել է մեր ժողովուրդը և ինքը դաշնակցությունը: Այս գիտակցելով՝ ես հեռացա դաշնակցությունից: Հարգելի երիտասարդներ, եթե Գ. Նժդեհի նման պետական գործիչը չի ափսոսացել, դուք պիտի ուրախ լինեք, որ այդ կուսակցության անդամ այլևս չեք, ձեզ բարի երթ՝ մեր անկայուն քաղաքական դաշտի քառուղիներում:

Գեղամ Գալստյան
Հայ կոմունիստ