«Մեր պարտավորությունները Իսրայելի նկատմամբ սրբազան են»

Բարաք Օբամա, ԱՄՆ-ի նախկին նախագահ

Արևմուտքը մարդու իրավունքները վեր է հռչակել ազգերի, կրոնական և այլ համայնքների ու կազմակերպությունների իրավունքներից: Դրա հետ դժվար է չհամաձայնել, քանի որ, պաշտպանելով առանձին վերցված մարդուն, պաշտպանության տակ է առնվում մարդկությունը: Մինչդեռ կյանքը ցույց է տալիս, որ հռչակագիրը` հռչակագիր, իսկ իրականում մարդկություն կոչվածն առավել քան անպաշտպան է, քանի որ իրավունքներն ավելանում, պակասում կամ նույնիսկ վերանում են` կախված ազգային պատկանելությունից, դավանանքից, գաղափարական

նախասիրություններից և այլ հակումներից,  նաև ուժի կամ շահի հրամայականից: Արդարին մրոտում են, հալածում, մեղավորին հովանավորում, փայփայում: Հետխորհրդային անապատի միակ օազիս Բելոռուսի նախագահ Ալեքսանդր Լուկաշենկոյին վարկաբեկում են, մինչդեռ մարդկային ցեղի թշնամի, աստվածամարտ Միխայիլ Գորբաչովին փառաբանում:

Ալբան բռնարարներին հերոսացնում են, սերբերին կրկին ու նորից խաչում: Ռադովան Կարաջիչին, որն իրեն նվիրել էր Բալկաններում խաղաղության հաստատմանը, երբևէ չէր մասնակցել ռազմական գործողությունների, հարյուրհազարարավոր մարդկանց կյանք էր փրկել, սերբ հուդաները հանձնեցին իրենց ազգի, պետության թշնամիներին: Իսկ ալբանացի մարդասպան Հաշիմ Տաչիին, որին ոչ այլ ոք, քան Հաագայի դատաստանի գլխավոր էկզեկուտոր Կառլա դել Պոնտեն մեղադրեց ներքին օրգանները վաճառելու նպատակով երեք հարյուր երիտասարդ սերբ սպանելու համար, դարձավ բռնազավթված Կոսովոյի նախագահ ու ցանկալի հյուր Սպիտակ և մյուս, նույնքան ճեփ-ճերմակ տներում:

Արյունոտ Սումգայիթն ու Բաքուն անմիջապես սուզվեցին Լեթայի ջրերում, ավելի խորը, քան 1915 թվականի Մեծ Եղեռնը, իսկ թուրքական հրոսակներին դիմակայող հայերը մինչ օրս կանգնած են «իրավապաշտպանների» բկին: Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ գերի ընկած հրեաները նահատակի կարգավիճակ ունեն և օրավուր աճող նյութական ու բարոյական փոխհատուցում են ստանում, մինչդեռ միլիոնավոր այլազգիներ այդպես էլ մնում են սոսկ վիճակագրական տվյալներ:

Չնայած ազգությունը հասարակական հարաբերություններում կարևոր դեր չունի, այնուամենայնիվ, ինչպես և կրոնը, հաճախ է օգտագործվում հակամարտություններ հրահրելու համար, որոնք, իբրև կանոն, անողոք են ու հարատև: Ազգային խտրականությունը բնորոշում են ապարտեիդ, ռասիզմ, շովինիզմ հասկացությունները, մինչդեռ հրեայի վերաբերյալ օգտագործվում է մի քանի առումով սխալ հակասեմիտիզմ բառը: Նախ` մարդիկ ոչ թե հրեաների սեմական ծագմանն են դեմ, այլ նրանց գաղափարախոսությանը` սիոնիզմին, որը ՄԱԿ-ը բնութագրել է որպես ծայրահեղ ռասիզմ, շովինիզմ: Հետևաբար դա հակասիոնիզմ է, նույնպիսի գաղափարական ընդդիմություն, ինչպիսիք են հակակոմունիզմը, -իմպերիալիզմը, -գլոբալիզմը: Երկրորդ` սխալ է հակասեմիտիզմ հասկացությունը կապել բացառապես հրեաների հետ, քանի որ նրանք միակ սեմիտը չեն:

 Ինչ մեղք են գործել ներկայումս ողջ, առավել ևս պատմության գիրկն անցած հաբեշը, բաբելացին, փյունիկցին, ասուրը կամ նույն հրեան` սեմական լինելով: Ոչ մի: Երրորդ` հրեաների միայն մի քանի տոկոսը սեմական ծագում ունի, մնացածը` գրեթե 95% -ը, սերում է թյուրք-խազարական ցեղերից: Հասկացությունների նենգափոխումը հասցրել է զավեշտի. սեմիտ պաղեստինցին միաժամանակ երդվյալ հակասեմիտ է: Ծագումն ինքնին չի կարող դժգոհության առիթ լինել, առավել ևս որպես հանցանք ընկալվել: Սակայն այն նաև չի ենթադրում առանձին վերցված ազգի անմեղսունակություն կամ մեղքերի թողություն հավիտյանս հավիտենից:    Հակասիոնիստ հասկացությունը փոխարինելով հակասեմիտով` հասարակական գիտակցության մեջ այն ամրագրել են որպես թշնամանք բացառապես հրեա ժողովրդի նկատմամբ` վերջինին տարանջատելով Սեմից սերած ազգերի հանրությունից: Բացի դրանից` այդ նենգ հնարքի օգնությամբ բնականոն գաղափարական վեճը տեղափոխել են գերզգայուն ազգամիջյան ոլորտ:

 Եթե նկատի ունենանք, որ կան նաև հրեության հետ արյունակցական կապ չունեցող, այսինքն` ծագումով ոչ սեմիտ սիոնիստներ, ապա հակասեմիտիզմը վերջնականապես է իմաստազրկվում: Սիոնիզմի ընդդիմախոսին հակասեմիտ անվանելով` նրան մեղսագրում են չպատճառաբանված, հակաբնական չարություն, այսինքն` մոլագարություն: Չէ որ ողջամիտ էակը չի կարող մարդուն ատել ազգային պատկանելիության համար:

  Այդ անհիմն մեղադրանքի նպատակը ահաբեկելն է. եթե չես ցանկանում հակասեմիտի, այսինքն` հոգեկան, բարոյական շեղում ունեցողի համբավ վաստակել, ապա անտրտունջ ընդունիր այն ամենը, ինչ ասում և անում են առանձին վերցված «սեմիտներն»  ու նրանց հովանավորները:

 Մարդկության պարսավելի պատմությունը լի է ազգային խտրականության, այլատյացության, էթնիկ խմբերի բնաջնջման փաստերով, սակայն երբևէ հականեգրիզմ, հակահնդիկիզմ, հակահայիզմ և նման այլ բառեր տարածում չեն ստացել: Իսկ այ «հակասեմիտիզմն»  ինքնագոհ սավառնում է մոլորակի վրա` ամենևին չնեղվելով սեփական անհեթեթությունից:

Սիոնիստները ոչ միայն շրջանառության մեջ են դրել այդ արհեստական հասկացությունը, այլև խրախուսում են, այսպես կոչված, չափավոր հակասեմիտիզմը, քանի որ այն մեծապես նպաստում է հրեաների համախմբմանն ու կառավարմանը: Այդ նպատակով նույնիսկ կեղծ հայրենասիրական հակասեմական խմբեր են ստեղծվում: Իբրև կանոն` իշխանությունները չափազանց հանդուրժող են դրանց նկատմամբ, իսկ զանգվածային լրատվամիջոցները` խիստ բարեհաճ:

 «Պամյատ»-ի տիպի կազմակերպությունների վայ-պատրիոտների բիրտ գործելակերպը, գռեհիկ արտահայտությունները, զորօրինակ` խփիր ջհուդներին, փրկիր Ռուսաստանը, հրեաներին համախմբելուց բացի ու առավել, վարկաբեկում են ազգային գաղափարը, հայրենասիրությունը:

 Հրեաների հալածանքների մասին տարփողելով` սիոնիստները հետապնդում են մի քանի նպատակ: Նախկինում դա հուդայական պետության անհրաժեշտության հիմնավորումն էր: Անցյալ դարի դեռևս քսանական թվականներից հակահրեական հռետորությամբ աչքի ընկած Ադոլֆ Հիտլերը ցանկանում էր ոչ միայն Գերմանիան, այլև ողջ Եվրոպան «մաքրել»  հրեաներից: Նրա կենսագիրները դա բացատրում են հրեա նախնիների նկատմամբ ունեցած ատելությամբ: Գրեթե բոլոր աղբյուրները միակարծիք են, որ Հիտլերին ֆինանսավորել, իշխանության են բերել հրեա մագնատները, բանկիրները: Սիոնիստները Հիտլերին խոստանում են ամեն կերպ աջակցել հրեաների արտաքսմանը` պայմանով, որ իշխանություններն ապահովեն նրանց կյանքի, ունեցվածքի անձեռնմխելիությունը:

 Պետական մակարդակով իրականացվող հակահրեական քարոզչության ու սպասվող ջարդերի մասին համառորեն պտտվող լուրերի առաջացրած վախի ու անասելի խուճապի պայմաններում սիոնիստները զանգվածաբար տեղահանում էին հրեաներին և վերաբնակեցնում Պաղեստինում: Սակայն ոչ բոլորին էր հրապուրում մերձավորարևելյան մշուշոտ ապագան, և առավել շրջահայացները գերադասեցին տեղափոխվել ապահով ու հեռանկարային Ամերիկա, Ավստրալիա, Կանադա:

Խրախուսվող հրեատյացության մթնոլորտում, հարկավ, անհնար էր լիովին վերահսկել իրադրությունը և բացառել բռնությունները: Որոշ հրեա գործիչներ կտրականապես դեմ էին ժողովրդի տառապանքների գնով պետություն ստեղծելու գաղափարին: Սակայն հաղթեցին սիոնիստները, որոնց հաջողվեց դեռևս երեսունական թվականներին հրեաներին զանգվածաբար տեղափոխել Պաղեստին, իսկ պատերազմի ավարտից կարճ ժամանակ անց հիմնել ազգային պետություն: Այնպես որ, Իսրայելի ստեղծման գործում Հիտլերի ավանդն անուրանալի է:    Ներկայումս սիոնիստները հակասեմիտիզմի ուրվականով շարունակում են սնուցել իրենց ազգի նահատակության առասպելը` մեծապես նպաստելով Իսրայելի բնակչության աճին, հրեության բարգավաճմանն ու անվտանգության ապահովմանը: Աղետաբեր «վերակառուցումից» ևս շահեցին բացառապես սիոնիստները: Ոչ միայն նյութապես: Խորհրդային Միությունից գրեթե մեկ միլիոն մարդ գաղթեց Իսրայել:

 Այսօր այդ պետության բանակի անձնակազմը գրեթե 80 տոկոսով համալրված է ԽՍՀՄ -ի ծայրամասերի հիմնականում անապահով ընտանիքներից սերած խառնածիններով:

 Ի տարբերություն Իրանի, որևէ պետության ղեկավար երբևէ Իսրայելին չի սպառնացել: Ավելին, բոլորը գերադասում են ամեն պահ ի ցույց դնել իրենց հավատարմությունը սիոնիզմին: Ճիշտ է, ոչ այդքան տառացիորեն, ինչպես արեց ԱՄՆ-ի նախագահ Բարաք Օբաման` հայտարարելով. «Արաբական հեղափոխություններն Իսրայելի և ԱՄՆ-ի համար դրական, եզակի շանս են... Մեր պարտավորություններն Իսրայելի նկատմամբ սրբազան են»: Այսինքն` խոստովանեց օտար պետությանը զինվորագրված լինելը: Ախտանշականն այն է, որ ԱՄՆ-ի քաղաքական վերնախավում ոչ մեկը չընդվզեց այդ հակապետական դիրքորոշման դեմ, ինչից պետք է եզրակացնել, որ Իսրայելին ծառայում է ոչ միայն նախագահը, այլև ԱՄՆ-ի ողջ պետական մեքենան:

Անպատկառ երեսպաշտություն է տարբեր մայրցամաքներում իրականացվող զավթողական գործողությունները, պետությունների քայքայումը, բնակչության սպանդը ժողովրդավարացում ներկայացնելը, այն դեպքում, երբ այդ ամենը ծառայում է բացառապես վերազգային, հիմնականում հրեական ընկերությունների գերշահույթի ապահովմանը: Միայն Իրաքում ու Աֆղանստանում մղած անօրեն պատերազմների վրա ԱՄՆ-ն արդեն ծախսել է մեկ ու կես տրիլիոն դոլար: Նման աստղաբաշխական գումարներով այդ երկիրը կարող էր իր ողջ գոյության ընթացքում անսպառ քանակությամբ վառելիք գնել: Բացի դրանից` դոլար տպող մեքենան անխափան աշխատում է, և հարկ եղած դեպքում գրոշ արժեցող, ոչնչով չապահովված այդ կանաչ թղթի տոննաները կփոխարինվեն նավթի միլիոնավոր բարելների հետ:

 Կասկածից դուրս է, որ առնվազն հարյուր տարի առաջ սիոնիզմն արդեն զգալի ուժ էր Եվրոպայում, Միացյալ Նահանգներում, Թուրքիայում, իսկ հոկտեմբերյան հեղաշրջումից հետո  նաև Ռուսաստանում: Սիոնիստները վերահսկում էին այդ պետությունների տնտեսությունը, ֆինանսները, առևտուրը, հրատարակչությունները, տեղեկատվական կարևորագույն միջոցները` աստիճանաբար վերածվելով համաշխարհային քաղաքականության շարժիչ ուժի: Չնայած նրանց դիրքերը ներկայումս առավել քան ամուր են, սակայն գնալով ավելի աչալրջորեն են վերահսկում մոլորակը` յուրայինի ամեն քննադատություն որակելով այլատյացություն` դրանից բխող բարոյական, արդեն նաև քրեական պատասխանատվությամբ:

 Ոչինչ անպատիժ չեն թողնում: Ամեն խուլիգանական արարքի առնչությամբ բարձրացնում են «հանրային ցասման» ալիք` երկրի առաջին դեմքերի գլխավորությամբ: Վերջինները խստագույնս դատապարտում են «հակասեմիտական» դրսևորումը` կրկին ու կրկին հավաստելով իրենց ենթակայությունը վերպետական ուժերին:

 Տերպետրոսյանական հայատյաց թիմը տարիներ շարունակ ներազգային թշնամանք է հրահրում, սակայն հելսինկյան մանկլավիկները դա չեն «նկատում»: Նրանք զբաղված են խիստ շահավետ բիզնեսով. Գոյություն չունեցող հակասեմիտիզմի փնտրտուքներով: Եվ գտնում են:

 Հակասեմիտական բանսարկությունների մկան եռուզեռը ժամանակ առ ժամանակ ոչ միայն գործի է գցում մեր «անկախ» դատաիրավական համակարգը, այլև օգնության է կանչում ԱՄՆ-ի պետդեպարտամենտի պատժիչ աջը: Իրավապաշտպաններից և ոչ մեկը «չնկատեց», երբ Կոսովոյում ալբան զավթիչները ՆԱՏՕ-ի հովանու ներքո պղծեցին, թալանեցին, հողին հավասարեցրին սերբական տասնյակ եկեղեցիներ ու վանքեր, երբ բռնազավթված Նախիջևանում թուրք ասկյարները ջարդուխուրդ արեցին հայկական հազարավոր անկրկնելի հուշակոթողներ: Ինչ ենք քարերից խոսում:

 Աշխարհը կույր ու համր էր թե անցած դարասկզբին Արևմտյան Հայաստանը սպանդանոցի վերածած դավանափոխ հրեա երիտթուրքերի, թե դարավերջին նրանց գործը շարունակող ադրբեջանցի թուրքերի օրոք: Իսկ դուք ասում եք` անտիսեմիտիզմ:

Իսրայելը, հրեական հազարավոր կազմակերպություններ թուրքերի հետ ձեռք ձեռքի գործում են Հայաստանի դեմ, իսկ մենք բերանբաց լսում ենք նրանց մեղրածոր ստերը: Հյուրախաղորդ ռաբբիի ոչինչ չարժեցող խոսքի դիմաց էլ պատրաստ ենք ազգովին ծառայել նրա երկրի հզորացմանը: Հանուն ինչի: Հանուն նրա, որ Իսրայելի ներկայացուցիչները մեր երեսին շպրտեն, թե Հոլոքոստը ցեղասպանություն է, իսկ 1915 թվականի Մեծ Եղեռնը չի համապատասխանում այդ բնորոշմանը:

 Մի դար էլ չանցավ հայոց աննախադեպ ու բացառիկ աղետից և Իսրայելի Կնեսետում բարեհաճեցին հիշել այդ մասին: Ինչպիսի~ պատիվ հայոց նահատակներին, ինչպիսի~ սփոփանք ողջերիս: Մեր բոլոր հեռուստաընկերությունները խանդաղատալի երախտագիտությամբ տարփողեցին այդ «ցնծալի» լուրը:

 Հրեաները որևէ առնչություն չունեն Երուսաղեմի փառքի հետ, սակայն Իսրայելը հավակնում է սուրբ քաղաքի միահեծան տիրակալության` միաժամանակ ամեն կերպ նսեմացնելով քրիստոնեությունը: Երուսաղեմն արժևորվել է բացառապես Քրիստոսով, իսկ համամարդկային ուխտատեղի է դարձել և մնում է այդպիսին ոչ թե հուդայականների, այլ ուղղափառ, կաթոլիկ, Հայ առաքելական եկեղեցիների հավատավորների շնորհիվ, որոնք իրենց միջոցներով, ուժերով են կառուցապատել սրբաշունչ քաղաքը` սիրով ու  երկյուղածությամբ պահպանելով Փրկչի ոգին, Նրա ոտնահետքերը: Մասնավորապես, հայերին է պատկանում հին Երուսաղեմի տարածքի մեկ քառորդը, որտեղ նրանք ունեցել են 72 սրբատեղի, իջևանատներ, օթևաններ: Դրանցից այսօր կանգուն են միայն 15-ը, որոնք էլ Իսրայելի վարած քաղաքականության հետևանքով բռնազավթման կամ ոչնչացման վտանգի տակ են:

 Հրեական պետության հայտնվելով` Մերձավոր Արևելքը դարձել է վառոդի տակառ: Պաղեստինցի պատանու շպրտած քարին անմիջապես արձագանքում են իսրայելական հրթիռները, տանկերը, ռմբարկիչները: Իրաքի բռնազավթումով ու մասնատումով Արևմուտքը ձեռնամուխ եղավ Իսրայելի շուրջ անվտանգության գոտու ստեղծմանը: Նույնը արեց Լիբանանի, Լիբիայի հետ: Տարաբնույթ հակամարտություններին զոհ գնացին միլիոնավոր մարդիկ: Եվ ինչ: Ոչինչ: Նշանառության տակ են Սիրիան, մյուս արաբական երկրները, Իրանը:

 Հիմա փորձենք հասկանալ. մի թե հրեության վերնախավը` ֆինանսատնտեսական, քաղաքական, տեղեկատվական հուժկու լծակների տեր համաշխարհային այդ ուժը, որը ոչ միայն քաջատեղյակ է աշխարհի անցուդարձին, այլև առնվազն վերջին հարյուրամյակում ինքն է այն ուղղորդում, թույլ կտար ոչնչացնել իր ժողովրդի վեց միլիոն ներկայացուցչի:

Այդ մասին խոսելն իսկ անլուրջ է, հակառակ դեպքում հարկ կլինի ընդունել, որ հրեաները մոլորակի ամենաանօգնական ազգն են, այնինչ անհերքելի փաստ է, որ նրանք մյուս ժողովուրդներից շահավետորեն տարբերվում են ոչ միայն աստղաբաշխական հարստությամբ, անսահման հնարավորություններով, այլև, ամենակարևորը, լիակատար պաշտպանվածությամբ: Ինչ-որ մեկը դիպուկ նկատել է, որ եթե հրեայի ոտքը Մոսկվայում տրորես, Նյու Յորքի բոլոր հրեաները ցավից կճչան:  Եվ, իրոք, անհատներն ու հրեական կազմակերպություններն արել և անում են անհնարինը, որպեսզի ուղղափառ հրեայի ունքն անգամ չծռվի: Երկրագնդի ամեն անկյունում նրանց հաջողվում է վաղօրոք ապահովագրել յուրայինի ոչ միայն կյանքը, այլև ունեցվածքը: Ինչպես արդեն նշեցինք, Եվրոպայի, առաջին հերթին Գերմանիայի հրեաները պատերազմից տարիներ առաջ զանգվածաբար հեռացել են: Նույնիսկ «հակասեմական» Խորհրդային Միությունը, հոգալով հրեաների անվտանգության մասին, նրանց տեղափոխեց խորը թիկունք` Ուրալ, Ղազախստան, Միջին Ասիա, Անդրկովկաս:

 Ռայխը սանձազերծել էր մի պատերազմ, որն անողոքաբար լափում էր նրա մարդկային ու տնտեսական ներուժը: Գերմանիայի բոլոր մարտունակ քաղաքացիները ռազմաճակատում էին: Թիկունքում աշխատուժի հսկայական պակաս կար, որը լրացվում էր ռազմագերիների հաշվին:

 Վերջինները ներգրավված էին արտադրության, գյուղատնտեսության, սպասարկման ոլորտներում: Գերիները մեծ արժեք են պատերազմող կողմերի համար: Անկարելի է, որ միլիոնավոր մարդկանց գերեվարեն, հարյուրավոր կիլոմետրեր տեղափոխեն, որպեսզի գազախեղդ անեն:

ԱՄՆ-ը հրաժարվեց մահապատժի համար գազախուց օգտագործել, քանի որ դրա սպասարկումը բարդ էր ու անձնակազմի համար վտանգավոր: Այսինքն աշխարհի ամենահարուստ ու հզոր պետությունը խաղաղ պայմաններում, այն էլ հազվադեպ, նման «շռայլություն» չէր կարող թույլ տալ, իսկ պատերազմող Գերմանիան դա անում էր տարիներ շարունակ:

 Անհնար է համեմատության եզրեր գտնել Օսմանյան կայսրության վերահսկողության տակ գտնվող Արևմտյան Հայաստանի տարածքում մի կերպ գոյությունը քարշ տվող հայերի ու եվրոպական խոշոր քաղաքներում բնակվող հրեաների կարգավիճակի, իրավունքների, կարողությունների միջև: Հայերը թուրքական պետության  ամենահալածյալ ու իրավազուրկ հպատակներն էին` աշխարհից կտրված, ամեն ինչից անտեղյակ, տեղաշարժվելու իրավունքից զուրկ: Չնայած Թուրքիայի կառավարությունը հասկանում էր, որ մեր ժողովրդի ճակատագիրն աշխարհին չի հետաքրքրում, այնուամենայնիվ չէր ցանկանում, որ հայության ոչնչացման ծրագիրը գաղտնազերծվի: Դա էր պատճառը, որ 1915 թվականի ցեղասպանության ժամանակ խոշոր քաղաքներում կոտորածները զանգվածային բնույթ չստացան: Բացի դրանից` որոշ հայեր, թուրք պաշտոնյաների կամ արտասահմանյան ներկայացուցիչների հետ ունեցած կապերի շնորհիվ տեղեկանալով թուրքերի պլանների մասին,  կարողացան երկրից դուրս գալ: Մի մասն էլ, փրկագին վճարելով, խուսափեց ոչնչացումից:

 Թուրքիան, գործի դնելով կանոնավոր բանակը, քուրդ, չեչեն, չերքեզ հրոսակները, չկարողացավ հայերի բնաջնջման ծրագիրն ամբողջությամբ ի կատար ածել. ժողովրդի մի մասն այնուամենայնիվ փրկվեց:

Այդ ինչ միջոցներով էր մի քանի ճակատով պատերազմող Գերմանիան հավաքում ու ոչնչացնում այլ պետությունների վեց միլիոն քաղաքացիների, որոնք առավել արտոնյալ էին, քան պետականաստեղծ ազգերը, քանզի վայելում էին ոչ միայն իշխանությունների, այլև սիոնիստներին պատկանող կամ նրանց ենթակա բանկերի, լրատվամիջոցների հովանավորությունը:

Վեց միլիոնի հետ խաղ եք անում: Գերմանիան չէր կարողանա դա իրականացնել, եթե անգամ շատ կամենար ու ջանար: Հրեության ղեկավարությունը երբեք նման բան թույլ չէր տա: Սա է վճռորոշ փաստարկը. թույլ չէր տա և չի տվել:

 Երկրորդ համաշխարհային պատերազմը գերմանացիների ու հրեաների միջև չէր: Հարյուր միլիոնավոր մարդիկ էին հայտնվել այդ դժոխքում` զոհվել, գերի ընկել, մահացել հիվանդությունից, սովից: Տարբեր ազգերի, առաջին հերթին սլավոնների, գերմանացիների մարդկային ու նյութական կորուստների տիեզերական մասշտաբներն անհամեմատելի են հրեականի հետ, սակայն սիոնիստները ստիպում են մոռացության տալ համամարդկային աղետը և սգալ բացառապես իրենցը: Նրանք հրեաներին դուրս են դրել մարդկությունից` ապահովելով պաշտպանվածության բազմամակարդակ համակարգ` այդ ամենի հետ անհամատեղելի վեցմիլիոնանոց Հոլոքոստը ներկայացնելով որպես աքսիոմա, որը  կարիք չունի ապացուցման և ենթակա չէ հերքման: Բացարձակ անձեռնմխելիություն վայելող աշխարհակալ ազգը մտել է մոլորակի միակ զոհի կերպարի մեջ և մտադիր չէ դուրս գալ: Չնայած նրանք անընդհատ կեղծախոսում են, այսպես կոչված, հակասեմիտիզմից, սակայն երբևէ բանավեճի մեջ չեն մտնում: Ոչ մի հրապարակային քննարկում: Միայն դատապարտում, պատիժ:

Աշխարհում պաշտպանված են «ընտրյալ» փոքրամասնությունները, իսկ մեծամասնության տերը` Աստված: Հրեաների, աղանդավորների, սեռական փոքրամասնությունների շահերը սպասարկում են և վարկատու, և պարտապան երկրների իշխանությունները:   Կաթոլիկներին հովանավորում է Հռոմի պապը: Մահմեդականների փրկության, հաճախ նաև կործանման գինը որոշում են նավթի բարելներն ու Ալլահի զինվորները: Մինչդեռ բոլորը հավասար են Աստծո, պետք է հավասար լինեն նաև օրենքի առջև: Ամեն ժողովուրդ իրավունք ունի տնօրինելու սեփական ճակատագիրը, առավել ևս իր տանը. ոչ միայն հրեան, այլև սերբը, հայը, արաբը, պարսիկն ու բելոռուսը: Ոչ մեկը չպետք է վիրավորի մյուսի ազգային  արժանապատվությունը. ոչ Աստծո ընտրյալի, ոչ Բարձրյալի լքվածի: Այնպես որ, եթե իրավունքներ եք պաշտպանում, ապա ոչ միայն սեփական մարդու: Եթե պատժում եք ազգային խտրականության համար, ապա ոչ միայն «անտիսեմիտին»: Այլապես, մինչ ոմանք ոսկեզօծում են իրենց զրահապատ տանիքները, մյուսներին դուրս եք հանում տանից, քշում ճամփեզր:

                                                                                                     ՄԱՐԷ  "Համայնք"