Իրանի «Շարղ» օրաթերթ, 26/05/2021 թ․ Դոկտ․ Միր Մեհրդադ Միրսանջարի՝ Գեոպոլոտիկական ու մշակութային գիտահետազոտող և համալսարանի դասախոս։
Ղարաբաղի 44 օրյա պատերազմից դեռ հինգ ամիս չանցած և վերջին օրերս ականատես ենք լինում, թե ինչպես Հայաստանի միջազգային ճանաչված սահմանները ոտնձգության են ենթարկվում Բաքվի ռազմական ուժերի կողմից, որոնք երեք ու կես կիլոմետր ներխուժել են Սյունիքի մարզ։ Այս գործողությունը, որը հակասում է ճանաչված օրենքներին ու միջազգային իրավունքներին, գնահատվում է ոչ միայն ագրեսիա ՄԱԿ-ի անդամ երկրներից մեկի նկատմամբ, այլ լուրջ ահազանգ է Իրանի համար, որն ուղղակի սպառնալիք է Իրանի տարածքային ամբողջականությանն ու ազգային անվտանգությանը։ Իրանը 15 երկրների հետ ընդհանուր սահման ունենալով՝ Ռուսաստանից ու Չինաստանից հետո, համարվում է երրորդ երկիրը այդ կապակցությամբ։ Իրանի ու Հայաստանի սահմանը 45 կիլոմետր է՝ Իրանի ամենակարճ ընդհանուր սահմանը, որը համարվում է ամենաապահովը և ճանաչված է որպես խաղաղության ու բարեկամության սահման։ Հայաստանի Սյունիքի մարզի հետ Իրանի սահմանը միակ սահմանն է, որը Հայաստանին միացնում է Կասպից Ծոցին և Ասիական աշխարհամասին ու Իրանի համար ճանաչվում է որպես մի ալտերնատիվ ելք Թուրքիայի միջոցով Իրանը Եվրոպային միացնելու համար: Իրանի ու Թուրքիայի սահմանից օգտվելը հաճախ կախված է լինում այդ երկու երկրների տատանվող ու անկայուն հարաբերություններից։ Հայաստանի սահմանը նաև համարվում է Իրանը Վրաստանին ու սև ծովին միացնելու միակ և ամենաապահով ճանապարհը, որի փակումը պատճառ կդառնա, որ Թուրքիայի կշիռը և գեոպոլոտիկական դիրքը Կովկասում ամրապնդվի և միևնույն ժամանակ Իրանը մշտապես մի կողմ դրվի Կովկասի անցուդարձերից, սա կհանգեցնի նրան, որ Իրանը միակողմանիորեն ստիպված կլինի կախման մեջ լինի Թուրքիայից ու կենթարկվի Թուրքիայի բոլոր ոչ բանական պահանջներին և անկանխատեսելի կլինի թուրքիայի ընդլայնվելու քաղաքականությունը։
Հինգ ամիս առաջ Բաքվում ռազմական ուժերի շքերթի ժամանակ Էրդողանի Արաքս գետի մասին կարդացած բանաստեղծությունը (Իրանի տարածքի մի մասը թուրքերինը համարելով), ըստ շատ վերլուծաբանների, թուրքիայի կողմից սպառնալիք է համարվում Իրանի ամբողջականության նկատմամբ, որն էլ չնայած հանդիպեց իրանական քաղաքական պաշտոնյաների ռիակցիաներին, սակայն ընդառաջվեց Իրանի հակաիրանական, պանթուրքիստական հետադեմ հոսանքների կողմից ։ Սյունիքի գրավումը կնշանակի Իրանի պատմական Ադրբեջանի շրջափակման ավարտը՝ Թուրքիայի կողմից հովանավորվող ուժերի միջոցով, որոնք ձգտում են նաև իրենց այս պանթուրքիստական գործողությունը տարբեր տրիբունաների միջոցով արդարացնել։
Բաքվի իշխանության նախագահ Իլհամ Ալիևը դեկտեմբերի 10-ին այդ ռազմական շքերթի իր ելույթում ուղղակի ասաց, որ . «Զանգեզուրը, Սևանա լիճը և Հայաստանի մայրաքաղաք Երևանը պատմական Ադրբեջանի տարածքներն են եղել»։ Մինչդեռ մինչև 102 տարի առաջ Ադրբեջան կոչվող որևէ երկիր գոյություն չի ունեցել, որ Բաքվի իշխանությունը ցանկանա այդ հիման վրա տարածքային պահանջներ ներկայացնի իր հարևանների նկատմամբ։ Ադրբեջանը,ձեռք դնելով իրանական պատմական Ադրբեջանին, 1918 թվականին Իրանի անարժան Ղաջարիեի պետության անկման ժամանակահատվածում, Արան և Շերվան տարածքներում հռչակեց իր գոյությունը։ Հենց նույն ժամանակ իր «երկրի» համար Ադրբեջան անվանում ընտրելը բողոքարկվեց իրանցիների կողմից՝ հատկապես հայտնի մտավորականներ Մալեք Օլ Շոարայե բահարի և Ալամե Դեհխոդաի կեղմից։ Մի հարց, որ դժբախտաբար շատ քիչ ուշադրության է արժանացել իրանական զանգվածային լրատվամիջոցների, էլիտար խավի ու պատասխանատուների կողմից, այն է, որ Բաքվի դասագրքերում պաշտոնապես ուսուցանվում է, որ գոյություն է ունեցել երևակայական՝ մեծ Սաֆավիների Ադրբեջան, որտեղ ընդգրկված է եղել ներկայիս Իրանը, Աֆղանստանը և Իրաքի մի մասը՝ մինչև Պարսից Ծոցի ափերը: Միաժամանակ պրոպագանդում են թե իբրև Սաֆավիների Իսմաիլ թագավորի խորհրդանիշ դրոշակը, առյուծն ու արևը պատկանում է իրենց ենթադրած Ադրբեջանական Սաֆավիական կասրությանը: Իրանական բոլոր դեմքերին, օրինակ՝ Բաբաք Խորամդինին, Սաֆավիների Իսմաիլ թագավորին, Նադեր շահ Աֆշար թագավորին և այլոց ներկայացնում են ոչ թե իրանցի, այլ՝ բաքվեցի: Ընդհանրապես պատմության մեջ չեն ընդունում Իրան անունով մի երկրի գոյությունը և հերքում են նենգ Թուքմենչայի ու Գոլեստանի պայմանագրերի հետևանքով Իրանից անջատված Բաքվի և Կովկասի 17 քաղաքների փաստը: Նրանք հավակնում են, պնդել, որ ռուսներն ու իրանցիները, ըստ այդ պայմանագրերի, իրենց երևակայած Ադրբեջան երկիրը բաժանել են միմյանց միջև: Այն մոլորությունը, թե իբր Բաքվին է պատկանում Երևանը, հնարավոր է գալիս է հենց այդ երևակայություններից և պատմության բացահայտ աղավաղումից, որը կատարվում է Բաքվի պաշտոնյաների կողմից:
Պետք է զգուշ լինել վերոհիշյալ նկրտումներից և Թուրքիայի ու Բաքվի պետությունների զարգացող պրոպագանդից, ազգային ու ցեղային դրդումներից և սպասել, որ Ղարաբաղի ու Սյունիքի գրավելուց հետո հաջորդ քայլը կլինի Իրանի ամբողջականության ու Իրանի Ադրբեջանի ու Թավրիզի հանդեպ հավակնությունների ներկայացումը, որի մասին Թուրքիան զանգվածային լրատվամիջոցներով բացահայտորեն մթնոլորտ է ստեղծում և նույնիսկ իրենց թուրքական սերիալներում պատմական դեմքերի լեզվով Թուրքիայի հույսերն ու նկրտումներն է հայտնում: Իսկ Ղարաբաղի վերջին պատերազմում Ալիևի ռազմական հագուստով ներկայությունը սահմանային կամրջի մոտ՝ կարող է համարվել սպառնացող մի փաստ Իրանի ամբողջականության դեմ:
Սյունիքի գրավումը Իրանի համար կարող է ունենալ հետևյալ հետևանքները՝ Իրանի և Հայաստանի ցամաքային ճանապարհի անջատում, Խանգարումներ կամ անկարգություններ առաջացնելը Իրանի գազի, էներգիայի արտահանման ուղղություններում և դրանց արտահանման դադարումից հետո հսկայական վնասների պարտադրմամբ, Բաքվի Կասպից Ծոցի, Նախիջևանի ու Թուքմենեստանի գազի ու նավթի խողովակաշարերի ուղղակի միացումը Թուրքիային:
Իրանի Իսլամական Հանրապետության պաշտոնյաներն ու պատասխանատոները պետք է Իրանի առաջնորդի խոսքերին մեծ ուշադրություն դարձնեն, որում ասվում է, որ . «Սահմանների անփոփոխությունը հիմք է մեզ համար և դեմ ենք որևէ միջազգային սահմանների փոփոխությանը՝ հատկապես Կովկասյան երկրներում» և ըստ սրա դատապարտված է Սյունիքի գրավումը և սահմանների փոփոխությունն ու Հայաստանի հետ Իրանի սահմանային մարզի ոչնչացումը:
Իլհամ Ալիևի վերջին օրերի խոսքերը շատ վտանգավոր են, որում բացահայտորեն ու պաշտոնապես խոսում է Սյունիքի գրավման մասին և շեշտում, որ . «Անկախ նրանից, որ այս ծրագիրը մեր որոշ հարևանների համար (նպատակը Իրանն է) հաճելի չէ, սակայն մենք քայլ առ քայլ կիրագործենք»: Իրանը իր ազգային շահերից ելնելով պետք է ուշադրություն դարձնի Իրանի առաջնորդի խոսքերին՝ Կովկասում բախումների վերաբերյալ, որում շեշտվում է, որ . «Միջազգային սահմանների նկատմամբ չպետք է ոտնձգություններ տեղի ունենան և ոտնձգողները իրավունք չունեն մեր սահմաններին մոտենան, իսկ եթե մոտենան՝ մենք վստահորեն կարձագանքենք»:
Անհրաժեշտ է ինչքան հնարավոր է շուտ Հայաստանի հետ կնքել ռազմական պայմանագիր, որպեսզի Իրանի ռազմական ուժերը կարողանան տեղակայվել Սյունիքում և Հայաստանի ռազմական ուժերի կողքին կարողանան ապահովել ու պահպանել Կովկասի, Սև ծովի և Եվրոպայի հետ Իրանի միացման միակ խաչմերուկը և չեզոքացնել ու վերացնել Բաքվի պետության կողմից ռազմական գրավման ու սահմանների փոփոխության վտանգը:

Թարգմանությունը՝ Հայ Ձախ Ֆորումի

آخرین خبر | اشغال سیونیک محکوم و مردود است (akharinkhabar.ir)

https://www.youtube.com/channel/UCAulop3vJEQFKIQ34kpslCA

https://www.youtube.com/channel/UCAulop3vJEQFKIQ34kpslCA

https://www.youtube.com/channel/UCAulop3vJEQFKIQ34kpslCA

ՉԱՎԵՐԶԸ ԵՎ ԿՈՄՈՒՆԱՅԻՆ ՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆԸ ՎԵՆԵՍՈՒԵԼԱՅՈՒՄ (Մաս 2)

Հեղինակ Ջան Բելամի Ֆաստեր
Թարգմանությունը՝ Դոկտ. Ռուբիկ Սարդարյանի
Չնայած առաջին կոմունան գրանցվեց 2012 թվականին, սակայն դրա առաջ խաղացման ընթացքը շատ դանդաղ էր ու չէր համապատասխանում հեղափոխության զարգացման հետ: Առանց կոմունայի հնարավոր չի լինի կոմունային պետություն ստեղծել: Չավերզը քննադատություն էր հնչեցնում նախագահի տեղակալ Նիկոլաս Մադորոյին ու ասում էր. «Որտե՞ղ է կոմունան, ես այս պարտականությունը քեզ եմ հանձնարարել, այնպես ինչպես իմ կյանքը քեզ եմ հանձնում: Գոյություն ունի կոմունային տնտեսություն և օրենքներ: Ուրեմն ինչպես ենք կարող դա իրագործել»: Չավերզը հայտարարում էր, որ ժողովրդական կոմունաները նախկինում ձևավորվել են և հարկավոր է կոմունաների օրենքները ուսումնասիրենք: Ես վստահ եմ ժողովրդի մեծ մասը դրանք չի ընթերցել, նրանք չեն ուսումնասիրել նաև կոմունային տնտեսության օրենքները: Չավերզը այն կարծիքին էր, որ կոմունաների կարևորությունը նրանում է, որ «Սոցիալիզմը հրահանգներով հնարավոր չէ ստեղծել»: Մեզարուշը ասում էր. «Սոցիալիզմի ձևավորումը համատեղ և զուգահեռ համակարգերի ստեղծումով է հնարավոր, որից հետո պետք է ստեղծվեն շրջանային նորարար կենտրոններ: Սակայն մենք մի կենտրոն էլ դեռ չենք ստեղծել, մենք օրենքները ու դրանց հաստատումը ունենք, իրականում դրանք ըստ էությամբ նոր կենտրոնների կոմունաներն են»: Ուրեմն ի՞նչպես ստեղծել կոմունաները: Նման ու ինտեգրված մոտեցում պետք է ցուցաբերվի Բոլիվիայի հեղափոխության մյուս կենտրոններում:
Չավերզը պնդում էր, որ . «մենք պետք է խրախուսենք ու տարածենք հասարակական սեփականությունը սոցիալիստական ոգով», այսինքն զուգահեռ ու փոխադարձ զարգացումներ պետք է տեղի ունենան, հասարակական բնակարանների պատրաստումը պետք է զուգորդվի հասրակական արտադրության հետ: Հողի հասարկական սեփականությունը պետք է պաշտպանի «մանր արտադրողների»-ից, տրանսպորտը և ճանապարհային մեծ տրանստները պետք է ուղղված լինեն հասարակությունների մշակութային ու տնտեսական պահանջների ուղղությամբ: Անհրաժեշտ է հզորացնել «ազգային ընդհանուր զանգվածային լրատվամիջոցների համակարգը»: Նա հարցնում էր թե ինչո՞ւ հեռուստատեսության ծրագրերում բանվորների համար ծրագրեր չկան, որտեղ ենք կարող մենք մեզ ինքնաքննադատել, չպետք է քննադատությունից ու ինքնաքննադատությունից վախենալ: Մենք նման բաների կարիք ունենք, որովհետև դրանք մեզ հզորացնում են: Կոմունաների առաջացման համար անհրաժեշտ է հասարակական սեփականության զարգացումը, հաղորդակցության ու ազգային լրատվամիջոցների համակարգ, այնպես որ բոլոր այս զարգացումները նպաստեն առաջադեմ դեմոկրատիայի ձևավորմանը և առաջացնեն հասարակական տարբեր մետաբոլիզմ: Չավերզը պնդում ուներ, որ հեղափոխական անցումային այս փուլի հիմնաքարը կոմունաների ստեղծումն է, որոնցից կախված կլինի Բոլիվիայի հեղափոխությունը:
Չնայած Սիմոն Բոլիվարը մեծ դերակատարություն է ունեցել հարավային Ամերիկայի ազատագրական պայքարում Իսպանիայի դեմ, սակայն նա իր պայքարը մի փոքր մասնիկն է համարում: Նույն մոտեցումն է ցուցաբերում Չավերզը, ով անընդհատ նշում էր ժողովրդի դերը, որպես հեղափոխության հերոսներ: Բոլոր այս մոտեցումները շեշտը դնում էին ժողովրդի ուժի կայացման վրա, որպես հեղափոխության իսկական նպատակ սոցիալիստական անցումային փուլում: Սովետական Միության սոցիալիստական մոդելը քննադատվում էր նրանց կողմից: Չավերզը այդ տեսակ սոցիալիզմը անվանում էր «21-րդ դարի սոցիալիզմ»: Մարթա Հարնկերը դա անվանում էր «յուրահատուկ հեղափոխություն»:
1993 թվականին, երբ Չավերզը գտնվում էր բանդում հստակ ասաց, որ . «հզոր ժողովուրդը պետք է վերածվի իշխանության գործոնի: Այս հարցը հեղափոխականների համար անսակարկելի է»: Նա քաղաքական համակարգը փոխելու համար այսպես էր մեկնաբանում, որ իշխանությունը կենտրոնից պետք է տեղափոխվի շրջաններ, հատուկ քաղաքների ու հասարակությունների անկախությունը և նրանց կողմից որոշում կայացնելը անհրաժեշտություն է: Ընտրական հանձնախումբը յուրաքանչյուր քաղաքում և նահանգում ընտրելու է խորհուրդներ, որոնք կայուն բնույթ են ունենալու և աշխատելու են քաղաքական կուսակցություններից բացարձակ անկախ: Նրանք ունակ կլինեն հիմնադրել ուղիղ դեմոկրատիայի բազմապիսի միջոցներ՝ ժողովրդական խորհուրդներ, ռեֆերանդոմներ, հանրաքվեներ, ժողովրդական նախաձեռնություններ: Այնպիսի փոփոխություններ են տեղի ունենալու, որ դեմոկրատիան հենվի ժողովրդի իշխանության վրա, որպես մասնակցային դեմոկրատիայի առաջնորդ: Նման մի սահմաններում պետք է պատկերացնենք Բոլիվարի դեմոկրատիան:
Շարունակելի․․․

Այս 60 աղքատ երկրների համար նախքան հունիսի վերջը ըստ համաշխարհային ծրագրերի որևէ վակցինա չի նախատեսվել: Ըստ «Կովաքսի» միջազգային ծրագրի նախատեսված էր, որ յուրաքանչյուր օր 25 հազար դոզ վակցինա ուղարկել անկարող երկրների համար, որոնք հնարավորություն չունեն այն գնելու, սակայն այս ծրագիրը քանի օր առաջ դադարեցվեց: Ըստ «Եվրոնիուզի» և «Եունիսեֆի» տվյալների անցյալ երկու շաբաթվա ընթացքում 92 երկրների համար «Կովաքսը» երկու միլիոնից ավելի քիչ վակցինա է ուղարկել այդ երկրների համար: Առողջապահության Համաշխարհային Կզմակերպության պատասխանատուները և շատ այլ մարդասիրական կազմակերպություններ բողոքում են այս անարդարության դեմ: ՀԱԿ նախագահ Թեդրոս Ադհանոմը հայտնել է, որ «հարուստ երկրներում յուրաքանչյուր չորս հոգուց մեկ հոգին կորոնավիրուսի դեմ վակցինա է ստացել, մինչդեռ աղքատ երկրներում յուրաքանչյուր 500 հոգուց մեկը»:  

Ըստ լրատվամիջոցների մեզ հայտնի է, որ վերջերս Հայաստանը ստացել է 24000 «Աստրա Զենեկա», 15000 «Սպուտնիկ» և 100000 չինական «Սինոֆար» վակցինաներ, սակայն ազգաբնակչության միան մոտ 3500 հոգին է պատվաստվել: Սա հետևանք է այն բացասական պրոպագանդաների պատվաստման դեմ, որը երբեմն կատարվում է գիտակցաբար, կազմակերպված ու քաղաքական դրդպատճառներից ելնելով: Սա ցավալի երևույթ է մեր երկրում և գիտակից ու ազգասեր մարդիկ պետք է անձնապես պայքարեն այդ բացասական երևույթի դեմ: Մենք պետք է կարողանանք հասնել այն մակարդակի, որտեղ բնակչության 60 տոկոսը պատվաստած լինեն, երբ հասարակական ու տնտեսական կյանքը հնարավորություն կունանա անցնի նորմալ հունի մեջ:

Դժվար տարի ենք ունեցել ու դժվարանում ենք Մայիսի 1-ը շուքով նշել, շնորհավորել կամ ուրախանալ: Այս տարի աշխատավորները և աշխատավարձ ստացողները այնպիսի պայմաներում են հայտնվել իրենց համերաշխության օրը՝ Մայիսի 1-ը նշելու, երբ միջազգային մասշտաբով մի կողմից համաճարակը խլել է հարյուր հազարավոր աշխատողների կյանքը ու դեռ խլում է և մյուս կողմից հայ աշխատավորները ունեցել են ծանր կորուստներ պատերազմի ընթացքում:
Աշխատավորները այսօր այնպիսի մի աշխարհում են տոնում իրենց տոնը, ուր կապիտալիստական համակարգում առաջացած կառուցվածքային ճգնաժամը դեռևս ավելացնում է աղքատների և գործազուրկների թիվը բանվորական ճամբարում: Միայն արդար սոցիալիստական համակարգում հնարավոր կլինի պահպանել աշխատավարձ ստացողների ու բանվոր դասակարգի տնտեսական շահերն ու հաստատել ժողովրդի իշխանություն:
Այսօր Հայաստանում աշխատավորները այնպիսի պայմաներում են նշում Մայիսի 1-ը, երբ համաշխարհային բանվորների ու աշխատավարձ ստացողների խնդիրներից բացի կրում են թրքա-ադրբեջանական պարտադրած պատերազմի հետևանքով եղած իրենց հազարավոր զոհվածների, հաշմանդամ դարձաձների կամ անհետ կորած զավակների, ամուսիների ու հարազատների մեծագույն ցավ:
Բանվորները և աշխատավարձ ստացողները պիտի գիտակցեն որ, եթե իրենց ստեղծած համակարգում իրենք որոշեն իրենց ճակատագիրը և իրենք ղեկավարեն հասարակությունը, կունենան մեծ հնարավորություն և հարստություն, որը իրենց ստեղծածն է և որով կապահովեն ամբողջ մոլորակի բնակչության ու քաղաքացիների համար սոցիալական ապահովություն, արդարություն, ազատություն և ավելի լավ կյանքի մակարդակ։ Եթե ուժը և երկրների ղեկավարությունը աշխատավորների ու սովորական մարդկանց ձեռքում լինի այդ մեծ գումարները, որ ծախսվում է բանակներ ստեղծելու և միմյանց ոչնչացնելու համար կամ այդ մեծ գումարներով, որ ծախսվում է խորհրդարաններ, կրոնական կենտրոններ, ռազմական ճնշող ուժային կառույցներ և այլ կենտրոններ ստեղծելու համար, հնարավոր կլիներ ամբողջ աշխարհում այսօրվա մարդու և հասարակության բոլոր քաղաքացիների համար այդ գումարներով ստեղծել մարդավայել ու մարդուն արժանի լավ կյանք ունենալու հնարավորություն։ Այդ գումարներով հնարավոր կլիներ վերացնել աղքատությունը, սովը, գործազրկությունը և շատ հիվանդություններ։
Հայաստանում Սովետական Միության փլուզումից հետո, կապիտալիստական հարաբերությունում ստեղծված տնտեսությունում, հարուստները աշխատավորներին, աշխատավարձ ստացողներին ու միջին դասակարգի մարդկանց աղքատության այն շեմին են հասցրել, որ նրանց մեծ մասը պատրաստ են եղել Հայաստանի նախագահական ու խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ չնչին գումար կաշառք վերցնելով քվերակեն այնպիսի մարդկանց օգտին, որոնք աշխատելու են իրենց շահերի դեմ։
Մայիսի մեկը առիթ է ձախ ուժի և աշխատավոր դասակարգի համար վերհիշելու վերոհիշյալ իրականությունները և հայտարարել, որ ներկայիս աշխարհի բոլոր տանջանքների ու բացասական երևույթների պատճառը ոչ մարդկային համակարգն ու հարաբերություններն են, որտեղ սովորական մարդիկ չնչին գումարներ ստանալով հազիվ են կարողանում գոյատևել, իսկ կապիտալիստները իրենց հսկա կապիտալներով կարողանում են աշխատավարձ ստացողներին, գործազուրկներին ու միջին դասակարգի մարդկանց իրենց հսկողության տակ ունենալ և ինչպես, որ ցանկանում են նրանց հետ վարվել, որովհետև իշխանությունների մեծ մասը հարուստներին ու կապիտալիստներին են հովանավորում։ Այսպես է նաև Հայաստանում՝ պետությունը իր լիբերալական և մասամբ նեոլիբերալական բնույթով անկարող է պաշտպանել աշխատավորների դասակարգային շահերը։
Հայաստանում աշխատավոր դասակարգն գալիք արտահերթ ընտրություններում պիտի պաշտպանի այն ուժին, որը ազգային տնտեսությանն է ձգտում և ներքին արտադրանքն գերադասում է ներմուծմված արտադրանքին, ընտրություններում քվարկել այն ուժեին, որը ներգրավելով սփյուռքի ֆինանսական ներուժն ստեղծում է Համահայկական Բանկ, որը մի կողմից կարող է ազատել Հայաստանի տնտեսությանը արտաքին պարտքի սպասարկման ահավոր տոկոսներից: Իսկ մյուս կողմից քայլ է վերցնում տնտեսական ոլորտում կերտել ինքնաբավ Հայաստան:
Հայաստանում պետք է ստեղծել աշխատավորների անկախ արհմիություններ, որոնք ի զորու կլինեն պաշպանել նրանց տնտեսական շահերը անկախ քաղաքական ու կուսակցական պատկանելիությունից։ Հայաստանում խորհրդարանները չնայած ընտրվել են մեծ մասամբ աշխատողների ու միջին դասակարգի կողմից, սակայն երբեք չեն պաշտպանել նրանց տնտեսական շահերը և եղել են ու գործել են միշտ գործատուների, կապիտալիստների ու իշխանավորների շահերի օգտին։
Միայն արդար սոցիալիստական համակարգում հնարավոր կլինի պահպանել աշխատավարձ ստացողների ու բանվոր դասակարգի տնտեսական շահերն ու հաստատել ժողովրդի իշխանություն:
Մեր համերաշխությունն ենք հայտնում բոլոր երկրներում աշխատավոր դասակարգի ջանքերին, որոնք ուղղված են լավ և արժանի կյանք ստեղծել աշխատավորների, միջին դասակարգի ու իրենց հասարակության բոլոր քաղաքացիների համար։
Կեցցե Մայիսի մեկը՝ Համաշխարհային աշխատողների տոնը,
Կեցցե բոլորի ջանքերը անկախ արհմիություններ ստեղծելու ուղղությամբ
Կեցցե Հայաստանը և Արցախը
Հայ Ձախ Ֆորում, Երևան, Մայիս 1, 2021 թ.