Չինաստանի հասարակական և տնտեսական կառուցվածքից պարզ պատկերացում ունենալը հեշտ ու հասարակ գործ չէ: Այս երկրում աննախադեպ տնտեսական աճով, կոմունիստական կուսակցությունը առաջին ու վերջին խոսքն է ասում: Եթե անցյալում Չինաստանը ճանաչվում էր, որպես ամենամեծ բնակչություն ունեցող և անորակ «կոմունիստական» ապրանքներ ունեցող երկիր, այսօր այս երկրի ղեկավարների յուրաքանչյուր խոսքով ու Պեկինում տնտեսական որոշումով Ամերիկայի ու Եվրոպայի շուկաները սկսում են տատանվել: Համաձայն Չինաստանի սահմանադրության, նրա տնտեսական համակարգը հենված է ընդհանուր սեփականության և տարբեր տնտեսական սեփական համակարգերի զարգացման հիման վրա և բաշխման համակարգ, որը հենված է բաշխում աշխատանքի չափով և բաշխում տարբեր եղանակներով: Այս երկրում ոչ թէ մեկ տեսակի տնտեսություն, այլ մի քանի տեսակի տնտեսական համակարգ աշխատում են կողք կողքի՝ պետական, խորհրդային, մասնավոր, ընդհանուր կապիտալի միջոցով, բաժնետիրական, արտասահմանյան կապիտալի ներդրմամբ, Հոնկոնգի կապիտալի ներդրմամբ տնտեսական համակարգ, Մաո և Թայվան և այլ ձևեր: Մոտավորապես աշխարհի առաջին 500 մեծ ընկերությունները Չինաստանում կապիտալ են ներդրել և Չինաստանը երկրագնդի վրա չկա մի վայր, որ կապիտալ ներդրած չլինի կամ չպատրաստվի մուտք գործելու այդ շրջանի մեջ: Արևելքի ու արևմուտքի կառավարությունները նախանձում են Չինաստանի զարգացմանը ու հատկապես նրա քաղաքական ու տնտեսական մոդելին: Եվրոպան գաղտնի մրցակցություն ունի Չինաստանի հետ ու հսկված համագործակցություն, Թրամփը երբեմն բացահայտորեն սուր է բարձրացնում Չինաստանի վրա ու երբեմն էլ մտրակով ու քաղցրավենիքով է մոտենում: Շատ երկրներ են փնտրում Չինաստանի զարգացման և Կոմունիստական Կուսակցության հեղինակության գաղտնիքն իմանալ:
Կարելի է ասել, որ Չինաստանի ամենամեծ գործոններից, որ այդ երկրին դարձնելու է աշխարհի ամենահզորը տնտեսական բնագավառում՝ ձախակողմյա մոտեցումներն են, որի հետևանքով բոլոր կենտրոնական ու կարևոր բանկերը և հողերը ազգային են ու երբեք որոշ մարդկանց ձեռքում շահագործելու միջոց չեն դարձել:
Ի՞նչ է կատարվում Չինաստանում
