Ո՞րն է Բաբո մեր հայրենիք…
Էն, որ ուներ պայծառ երկինք…
Էն, որ ուներ արտ ու այգի,
Կարմիր դրոշ նախնյաց փառքի…
Ո՞րն է Բաբո մեր հայրենիք…
Էն, որ ուներ ծաղկուն գալիք,
Էն, որ գիտեր փշրել չարիք,
Թե փորձեցին սահման հատել:
Ո՞րն է Բաբո մեր հայրենիք,
Էն, որ գիտեր կերտել բարիք,
Իր օջախը ինքն է ծխում
Իր սուրբ հացը ինքն էր թխում,
Զարմացել էր թուրքը անգամ…
Խորհրդային հարգ ու կարգով
Համայնական իր հրաշքով:
Ո՞րն է Բաբո մեր հայրենիք…
Էն, որ ուներ մատյան ու գիրք,
Ընչաքաղցի բիրտ մտրակով,
Ախտահարված սիրտ ու հոգով՝
Իր որդիքն են իրեն լլկում
Իր որդիքն են կյանքն իր բեկում,
Թշնամու պես հողում իրեն
Չունի պաշտպան ու ապավեն,
Ե՛վ նախագահ, և՛ վարչապետ,
Ե՛վ նախարար , և՛ դատավոր.
Փոքր ու մեծ դանակավոր,
Գեներալներ, որ դեռ երեկ՝
Կրում էին պատիվ ու զենք,
Դարձան գողեր, դարձան չարչի,
Ընչաքաղցներ ու թալանչի,
Ծվատում են երկինք հայոց,
Ժողովրդին նետում փողոց:
