Գո՞ւցե փորձեիք թանգարանում Ձեր
“Հարցախույզ” դարի կտավն այս կախել.
Նկարիչն այստեղ վրձնի փոխարեն
Իր մազն է կտրել…
Այս գիսակ վրձնի հույզերի լեզուն
Յուղաներկերի ու գուաշների փառքը չի կիսում,
Ոչ էլ կառչած է աշխարհիկ գույնի ու երանգների,
Ծորուն ու քծնող ցայտի շղարշում,
Շպարված մտքի, հենափայտ դարի,
Սանդուղքն են լիզում…
Գուցե փորձեիք թանգարանում Ձեր
Նկարն այս պահել,
Նկարիչն այստեղ մեռյալ ջրերում՝
Անցողիկ փառքի, վերելք-վայրէջքի,
Լղոզված հեռուն ոճի ու ծագման՝
Շքերթ խայծերի մեջքի հետևում՝
Անդունդ է փակում,
Ինչպես խութերի սուզված “սև արկղ”
Ծովի մութ բեմում
Վերծանող է նա, կռահողի տուն:
Թերևս անուժ ժամանակի մեջ
Հարգարժան տիկին, հավատքն իմ ուժն է…
***
Լուսածին է իմ աչքաբացը արևի ծեգին,
Շողերն արևի ռիթմն է իմ սրտի, կայծքարը՝ մտքի:
Եվ հազար ավաղ, երբ որոտներն մեծ,
Սև թուխպերի խորհուրդների մեջ,
Գունաթափվել ու գունազրկել են ինքնության էջեր.
Անորոշությո՜ւն, դարձյալ և կրկին,
Հարիր չէ մտքին:
Այս քուլաների ու գալարների ծխացող լեզուն,
Վարդերի մոխիրով առակներ թրծող,
Կռահող ուժին
Ոչինչ չի հուշում…
Հույզերն են վիժում…
Եվ դարի “մեքապն” է քծնանքի լոգանք՝
“Բնական հույսով” թող վերադառնանք…
Նաիրա Հայրապետյան
2019թ.
